Michał Lubomirski (1752–1825)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Lubomirski
Herb
Szreniawa bez Krzyża
Rodzina

Lubomirscy herbu Szreniawa bez Krzyża

Data i miejsce urodzenia

1752
Kijów

Data i miejsce śmierci

1825
Dubno (miasto)

Ojciec

Stanisław Lubomirski

Matka

Ludwika Pociejówna

Żona

Magdalena Raczyńska

Dzieci

Edward Kazimierz Lubomirski, Józef Lubomirski, Marceli Lubomirski

Rodzeństwo

Ludwika (Potocka)
Franciszek Ksawery Lubomirski
Józef Lubomirski
Aleksander Lubomirski (zm. 1804)

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) Order św. Huberta (Bawaria)

Michał Lubomirski[1] książę herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. w 1752 roku – zm. w 1825 roku w Dubnie) – generał lejtnant komenderujący w Dywizji Wołyńskiej i Podolskiej w 1792 roku[2], sędzia sejmowy, kawaler maltański (w zakonie od 1798 roku), dziedziczny komandor maltański w Wielkim Przeoracie Katolickim w Rosji[3].

Syn Stanisława Lubomirskiego[1] wojewody kijowskiego i bracławskiego, rodzony brat Józefa również generała lejtnanta i Ksawerego.

Pułkownik wojsk koronnych w 1776 r.[1]. Szef 13. Regimentu Pieszego w latach 1779-1794[1], generał major komenderujący w Dywizji Ukraińskiej i Podolskiej w 1785 roku, w 1790 r. generał lejtnant[1] komenderujący Dywizją Wołyńską i Kijowską, następnie Wołyńsko-Podolską.

Jako poseł wołyński na sejm 1780 roku wybrany sędzią sejmowym[4].

Był wolnomularzem[1], namiestnikiem małopolskim Wielkiego Wschodu Narodowego Polski w 1784 roku[5].

W 1790 roku odznaczony Orderem Orła Białego[1], w 1784 roku został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[6], w 1788 odznaczony Orderem Świętego Huberta[7]

W 1792 przeszedł na stronę Targowicy, wydając zapasy armii polskiej pod Dubnem wojskom rosyjskim, za co został zdymisjonowany przez króla Poniatowskiego[8].

Syn Marceli Lubomirski zginął w 1809 roku podczas zdobywania Sandomierza zajętego przez Austriaków[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Michał Lubomirski, genealogia.grocholski.pl [zarchiwizowane 2013-10-29].
  2. ↑ Ciąg dalszy Kalendarzyka narodowego i obcego na rok ... 1792 czyli II część, z konstytycyami od roku 1788 dnia 6 października do roku 1791 dnia 23 grudnia przez daty oznaczonemi, [1792], s. 545.
  3. ↑ Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 213.
  4. ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 582.
  5. ↑ Stanisław Załęski, O masonii w Polsce, od roku 1738 do 1822: na źródłach wyłącznie masońskich Kraków 1908, s. 108.
  6. ↑ Mariusz Machynia, Czesław Srzednicki, Wojsko koronne. Sztaby i kawaleria, Kraków 2002, s. 30.
  7. ↑ Polski Słownik Biograficzny, t.18, str.38
  8. ↑ Alex Storozynski (2011). Kosciuszko Ksiaze chlopow. W.A.B.. s. 226-227
  9. ↑ Miejsca pamięci narodowej [online].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Lubomirski_(1752–1825)&oldid=73122025”