Miernów
50°20′25″N 20°35′32″E/50,340278 20,592222| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
241[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
28-425[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TPI |
| SIMC |
0280399[4] |
Położenie na mapie gminy Złota  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu pińczowskiego  | |
| 50°20′25″N 20°35′32″E/50,340278 20,592222[1]
| |
| Strona internetowa | |
Miernów – wieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie pińczowskim, w gminie Złota[4][6].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0280407 | Mały Dołek | część wsi |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Od 1946 r. funkcjonuje remiza Ochotniczej Straży Pożarnej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pochodzenie nazwy nie jest przez językoznawców dokładnie określone. Wywodzą ją od słowa mierny (słaby).
Pierwsza wzmianka pochodzi z 1470 roku (Myernów). Przynajmniej od połowy XV wieku była to wieś królewska należąca do parafii Probołowice. Opisuje ją Jan Długosz. Zapisał on iż był tu folwark królewski i karczma[7].
Do 1795 roku była to wieś królewska[8].
Z opisu lustracyjnego z 1564 roku wiadomo się, że we wsi mieszkało jedenastu osiadłych kmieci na pięciu i pół łana ziemi. Płacili wtedy po dwa floreny podatku rocznie. Oddawano też dla władz królewskich podatek w formie: kur, sera i jaj. We wsi była też karczma z kawałkiem ziemi. Lustratorzy zapisali ponadto, że na przejazd królewski dają owsa, jak insze wsi[8].
Według lustracji 1661 roku, było pięciu kmieci (był to czas po „potopie” szwedzkim) płacących po 6 florenów podatku. Płacili też podatek w owsie i po kopie jaj rocznie. We wsi już nie zanotowano karczmy ani młyna (który zapewne był na początku XVII wieku). Wieś dzierżawili Stanisław Rogowski i jego żona Elżbieta. Dzierżawa była ustanowiona przez przywilej królewski z 7 IV 1653 roku wydany przez królową Ludwikę Marię.
Kolejną lustrację przeprowadzono w 1789 roku. Lustratorzy zapisali w tej wsi jest ról kmiecych 14, w których zastaliśmy gospodarzy siedemnastu. Płacili oni czynszu po 3 złote od roli, po 8 sztuk jaj i 2 korce owsa rocznie. We wsi mieszkało też czterech zagrodników, jeden chałupnik i dwóch czynszowników. Zanotowano też, że we wsi jest karczma z drzewa na węgieł budowana, słomą poszyta w tej izba szykowna z komorą.
Granice tej wsi ze Stawiszycami szlachecką, Będziakami wsią królewską, Soboszowem, Probołowicami i Pełczyskami wsiami szlacheckimi. O granic tej wsi nie masz żadnych kontrowersyi[8].
W 1827 roku była to już wieś rządowa licząca 25 domów i 106 mieszkańców. W XIX wieku była tu szkoła początkowa[7].
W czasie okupacji niemieckiej mieszkająca we wsi rodzina Tarabułów udzieliła pomocy Halinie Fiszer. W 1985 roku Instytut Jad Waszem podjął decyzję o przyznaniu Anieli Goldschmidt z d. Tarabuła i Leonii Tarabuła tytułu Sprawiedliwych wśród Narodów Świata[9].
Archeologia[edytuj | edytuj kod]
W północnej części Miernowa, na grzbiecie lessowego wzniesienia wyciągniętego w linii wschód-zachód, znajdują się dwa kurhany położone ok. 1 km od siebie. Pochodzą z epoki brązu (ok. 1450-1200 lat p.n.e.), zaliczone do kultury trzcinieckiej. W mniejszym (wysokość ok. 3 m, średnica podstawy ok. 18 m) znaleziono pochówek zbiorowy o mieszanym rytuale[10] (pochówek ciałopalny kobiety i dwojga dzieci oraz szkielety trzech mężczyzn), w większym (wysokość ok. 3,6 m, średnica u podstawy ok 20 m) pochówek symboliczny, zawierający tylko 2 naczynia gliniane. W obu kurhanach groby centralne przykryte były drewnianymi belkami[10]. Pod grobami kultury trzcinieckiej znajdowały się starsze od nich i znacznie mniejsze kurhany z czasów młodszego neolitu (2600-1800 p.n.e.), w których znaleziono, podczas wykopalisk archeologicznych, naczynia zaliczane do kultury ceramiki sznurowej. Pod mniejszym znajdował się pochówek jednej osoby[11].
Wykopaliska przeprowadziła w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku ekspedycja Zespołu Badań nad Polskim Średniowieczem UW i PW, kierowana przez Andrzeja Kempistego, która badała przynależność kulturową kopców, znajdujących się w północno-wschodniej części lessów podkrakowskich, gdzie znajduje się m. in. Miernów. Po zakończeniu wykopalisk oba kurhany zrekonstruowano[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 79908
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-05-16]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 786 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ Jednostki organizacyjne gminy Złota. Urząd Gminy Złota. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-04-14].
- ↑ a b Miernów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 352.
- ↑ a b c Sołectwo Miernów ↓.
- ↑ Historia pomocy - Goldschmidt Aniela i Tarabuła Leonia | Polscy Sprawiedliwi [online], sprawiedliwi.org.pl [dostęp 2021-11-27].
- ↑ a b c Maria Irena Mileska (red. nauk.): Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski. Wyd. drugie, zmienione. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1992, s. 410. ISBN 83-01-09822-8.
- ↑ Janusz Kędracki. Odkrywamy Świętokrzyskie - Miernów. „wyborcza.pl/Kielce”, 2009-07-24.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Sołectwo Miernów: Kostrzeszyn sołectwo w gminie Złota. Portal Gminy Złota. [dostęp 2015-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-17)]. (pol.).
| Wsie | |
|---|---|
| Integralne części wsi |
|
