Muzyka romantyczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Romantyzm w muzyce zaczął się rodzić już w twórczości Beethovena. Po rewolucji francuskiej w całej Europie zaczęły zachodzić zmiany o przełomowym znaczeniu. Najwyższym celem romantycznych kompozytorów było oddawanie uczuć za pomocą środków muzycznych. Żywa była też idea korespondencji sztuk. Inne idee romantyczne to: programowość, narodowość, historycyzm, fantastyka (baśniowość).

Naczelne hasła romantyzmu[edytuj | edytuj kod]

Sztuka dla sztuki co znaczyło, że muzyka przestała być pisana i komponowana na życzenie, ale wtedy, kiedy muzyk miał natchnienie i chciał przekazać własną wypowiedź, wyraz jego idei. Miał powrócić do natury, do dawnych wierzeń ludowych i korzeni kultury jego narodu.

Sztuka totalna co znaczyło, że muzyka przemawiała do odbiorcy różnymi środkami wyrazu jednocześnie (np. barwą, słowem, dźwiękiem), by w jak najbogatszy i najszerszy sposób wyrazić uczucia człowieka; zob. korespondencja sztuk, synteza sztuk.

Szkoły narodowe[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Szkoły narodowe w muzyce.

Inne daty przyjmowane za symboliczny początek romantyzmu[edytuj | edytuj kod]

  • 1801 – data stworzenia przez L. van Beethovena Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2
  • 1821 – wystawienie opery Wolny strzelec Carla Marii von Webera
  • 1830 – wykonanie Symfonii fantastycznej H. Berlioza

Cechy romantyzmu w muzyce[edytuj | edytuj kod]

  • programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną),
  • uczuciowość,
  • subiektywizm, indywidualizm twórców,
  • synteza sztuk. Silne związki z literaturą oraz z malarstwem. Powstają liczne pieśni solowe z towarzyszeniem fortepianu, opery i utwory programowe (Obrazki z wystawy Musorgskiego, Karnawał zwierząt Saint-Saënsa).
  • elementy narodowe i ludowe (związek muzyki z folklorem swojego narodu, sięganie do motywów muzyki ludowej),
  • tematyka fantastyczna i baśniowa,
  • rozwój wirtuozostwa,
  • rozwój instrumentacji,
  • rozszerzenie harmoniki,
  • rozwój muzykowania domowego,
  • powstawanie szkół narodowych: jest to grupa ludzi opierająca się o muzykę narodową,
  • rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych.

Główni przedstawiciele romantyzmu w muzyce[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • A. Einstein Muzyka w epoce romantyzmu, Kraków, PWM 1983.
  • S. Jarociński Ideologie romantyczne, Kraków, PWM 1979.
  • D. Gwizdalanka Romantyzm, w: Historia muzyki 2, Kraków, PWM 2006, s. 199-319.