Nikołaj Gapiejonok

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nikołaj Gapiejonok
Николай Гапеёнок
pułkownik lotnictwa pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1919
Giliniszcze, obwód witebski

Data i miejsce śmierci

21 października 2008
Monino, obwód moskiewski

Przebieg służby
Lata służby

1939–1979

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

81 gwardyjski pułk lotnictwa bombowego 1 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Bombowego 6 Gwardyjskiego Korpusu Lotnictwa Bombowego 2 Armii Powietrznej

Stanowiska

zastępca dowódcy eskadry

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III klasy (ZSRR) Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR”

Nikołaj Iwanowicz Gapiejonok (ros. Николай Иванович Гапеёнок, biał. Мікалай Іванавіч Гапяёнак, ur. 17 kwietnia 1919 we wsi Gliniszcze obecnie w rejonie horodeckim w obwodzie witebskim, zm. 21 października 2008 w Monino) – radziecki lotnik wojskowy, pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w białoruskiej rodzinie chłopskiej. W wieku 16 lat wstąpił do Komsomołu. Skończył 9 klas szkoły w Peterhofie, a w 1939 szkołę lotnictwa cywilnego w Bałaszowie, od 1939 służył w Armii Czerwonej, w 1940 ukończył wojskową szkołę lotniczą. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, był m.in. zastępcą dowódcy eskadry 81 gwardyjskiego pułku lotnictwa bombowego 1 Gwardyjskiej Dywizji Lotnictwa Bombowego 6 Gwardyjskiego Korpusu Lotnictwa Bombowego 2 Armii Powietrznej 1 Frontu Ukraińskiego w stopniu kapitana, do marca 1945 wykonał 165 lotów bojowych, bombardując wagony kolejowe, lotniska i skupiska siły żywej i techniki wroga. 24 czerwca 1945 brał udział w Paradzie Zwycięstwa na Placu Czerwonym w Moskwie, po wojnie nadal służył w Siłach Powietrznych, w 1951 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną, w której następnie był wykładowcą i zastępcą szefa katedry jako kandydat nauk wojskowych, w 1979 zwolniono go do rezerwy w stopniu pułkownika. Napisał dokumentalną książkę o wojnie "Dorogi Pobiedy". Został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Monino.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]