Owczarek holenderski
 Odmiana krótkowłosa owczarka holenderskiego | |
| Inne nazwy |
Dutch Shepherd Dog, Hollandse Herdershond |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa I, Sekcja 1, |
Owczarek holenderski – rasa psa należąca do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ wilkowaty[1]. Podlega próbom pracy[2].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
We współcześnie znanej postaci owczarka holenderskiego hodowano w XVIII wieku, najliczniej na terenach Brabancji, Veluwe, t'Gooi oraz Drenthe. Rasa ta najczęściej pracowała z owcami pełniąc funkcje pastersko-zaganiające. Pierwsze pisemne opisy tego owczarka pochodzą z 1875 roku, z pozycji książkowej zatytułowanej „Beschreibung von Hunden und Prüfbuch mit Punkten”. Według zawartej w niej prezentacji owczarek holenderski niewiele różnił się od psów rasy schapendoes, a późniejsze prace nad powstaniem wzorca dopuszczały sześć odmian szaty. W kolejnych latach XX wieku doprecyzowano standard, tak aby nie zawężać bazy hodowlanej, jednocześnie realizując intencje Nederlanse Herdershonden Club dotyczące użytkowości.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na rodzaj włosa są wyodrębnione trzy odmiany owczarka holenderskiego:
- owczarek holenderski krótkowłosy (pasma srebrne i złote),
- owczarek holenderski szorstkowłosy (szary, sól z pieprzem lub ze złotymi i srebrnymi pasami)
- owczarek holenderski długowłosy (pasma srebrne i złote).
Charakter i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Psy tej rasy są posłuszne i skore do nauki, opanowane i czujne. Są one tolerancyjne wobec innych zwierząt, akceptują dzieci.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Owczarki holenderskie należą do psów pracujących, wykorzystywanych w służbach celnych i policyjnych, także jako psy - przewodnicy. Hodowane są także jako psy rodzinne.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
Wszystkie odmiany owczarka holenderskiego najczęściej spotykane są w Holandii, ale także tam rasa ta jest wypierana przez podobne do nich i bardziej popularne owczarki belgijskie oraz przez pełniącego takie same funkcje użytkowe jak owczarek holenderski - owczarka niemieckiego. Z wszystkich trzech odmian najrzadszą jest odmiana długowłosa owczarka holenderskiego.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 1998, s. 203. ISBN 83-7073-122-8.
- Hans Räber „Encyklopedia psów rasowych” tom I, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1999
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.