Oxythyrea albopicta
| Oxythyrea albopicta | |||
| (Motschulsky, 1845) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Podplemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Oxythyrea albopicta | ||
| Synonimy | |||
| |||
Oxythyrea albopicta – gatunek chrząszcza z rodziny poświętnikowatych i podrodziny kruszczycowatych. Zamieszkuje południowy wschód Europy i południowy zachód Azji.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten opisany został raz pierwszy w 1845 roku Wiktora Moczulskiego pod nazwą Cetonia albopicta[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz o owalnym w zarysie ciele, ubarwionym czarno z białym nakrapianiem. Na przedpleczu typowo występują na środku dwa podłużne szeregi białych plamek liczące po trzy sztuki. Odnóża tylnej pary mają golenie o zewnętrznej krawędzie wyciągniętej w trzy ząbki, z których środkowy jest bardziej tępy niż pozostałe. Odwłok samca pozbawiony jest białych plam pośrodku sternitów. Genitalia samca mają paramery o szczytach lekko dozewnętrznie odchylonych i ściętych[2].
Pędrak trzeciego stadium osiąga od 15 do 18 mm długości ciała. Półkolista, grzbietowo spłaszczona głowa ma barwę żółtawą do żółtawobrązowej i pozbawiona jest mikrorzeźby. Nadgębie ma tęgie, stożkowate szczecinki na zygum, od czterech do sześciu jajowatych szczecinek na każdym akantoparium, a chetoparia mają od 45 do 52 szczecinek po stronie prawej i od 30 do 36 po stronie lewej. Żuwaczki są niesymetryczne; lewa ma wierzchołkowy z ząbków tnących sierpowaty i około dwukrotnie większy od przedwierzchołkowego. Pole strydulacyjne żuwaczki zawiera od 9 do 11 poprzecznych listewek o równej szerokości. Języczek ma na części bliższej szereg dziesięciu wyrostków zmysłowych dzwonkowatych i tęgich szczecinek lancetowatych. Odnóża mają długie, wydatne szczecinki włosowate lub tęgie szczecinki kolcowate. Odwłok ma wierzch ostatniego segmentu z kręgiem długich szczecinek otaczającym pólko krótkich szczecinek jajowatych. Raster ma od 19 do 26 pali rozmieszczonych w podkowiastym szeregu oraz szeroko-jajowatą, prawie tak szeroką jak długą septulę[3].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owad ten zasiedla tereny otwarte, zwłaszcza stepy i łąki kontynentalne. W Europie szczyt pojawu postaci dorosłych przypada na maj. Latają w najcieplejszej porze dnia. Żerują na kwiatach rozmaitych roślin. Larwy rozwijają się pod ziemią i wymagają udziału w podłożu gleb gliniastych lub lessowych[3].
Gatunek palearktyczny, znany z Macedonii Północnej, południowo-zachodniej Rosji, anatolijskiej części Turcji, Syrii, Gruzji, Armenii, Azerbejdżanu, Kazachstanu, Turkmenistanu i Uzbekistanu[1]. Owad rzadko spotykany[2], o silnie pofragmentowanym zasięgu[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ivan Löbl, Aleš Smetana (red.), Catalogue of Palaearctic Coleoptera. Volume 3. Scarabaeoidea – Scirtoidea – Dascilloidea – Buprestoidea – Byrrhoidea, Stenstrup: Apollo Books, 2006, s. 298-299, ISBN 87-88757-59-5.
- ↑ a b Oxythyrea. [w:] Käfer Europas [on-line]. [dostęp 2024-04-18].
- ↑ a b c Domink Vondráček, Michael Hadjiconstantis, Petr Šípek. Immature stages of the genus Oxythyrea (Coleoptera: Scarabaeidae: Cetoniinae) with a key to third instar larvae, and notes on the biology of the genus. „Zootaxa”. 4486 (4), s. 401–434, 2018. DOI: 10.11646/zootaxa.4486.4.1.