Paweł Piskozub

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paweł Piskozub
Korab, Paweł
Ilustracja
mjr Paweł Piskozub (ok. 1930)
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 czerwca 1896
Kołomyja

Data śmierci

22 grudnia 1980

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Hallera,
Wojsko Polskie II RP,
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Wojskowy Korpus Służby Bezpieczeństwa

Jednostki

53 Pułk Piechoty,
12 Dywizja Piechoty,
59 Pułk Piechoty,
PUWFiPW

Stanowiska

dowódca dywizji WKSB

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Wojenny Zasługi za Męstwo Wojskowe (Królestwo Włoch) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Piskozub, ps. „Korab”, „Paweł” (ur. 29 czerwca 1896 w Kołomyi, zm. 2 stycznia 1967) – major piechoty Wojska Polskiego II RP, podczas II wojny światowej pułkownik dyplomowany WKSB.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 29 czerwca 1896 w Kołomyi jako syn Karola i Marii z domu Budzianowskiej[1][2][3][4]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer Armia Hallera w stopniu porucznika[5]. W 1920 podczas wojny polsko-bolszewickiej był oficerem 12 Dywizji Piechoty[6]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7][8]. W latach 1923, 1924 służył w 53 pułku piechoty w Stryju[9][10]. Został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[1]. W tym roku był oficerem 59 pułku piechoty z Inowrocławia przydzielonym do Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[11]. W 1930 pełnił stanowisko kierownika Referatu Stowarzyszeń Przysposobienia Wojskowego w Wydziale Społecznym PUWFiPW[12]. W 1932 ukazała się jego publikacja pt. Legjoniści polscy w armji włoskiej 1917–1918 (z kartek pamiętnika[13]. W 1934 jako major przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr I jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III[2].

Po odejściu z armii w latach 30. był zatrudniony w Biurze Wojskowym Dyrekcji Poczt i Telegrafów[14]. Działał w Związku Oficerów Rezerwy RP, gdzie współpracował z Michałem Żymierskim[15]. Był redaktorem naczelnym wydawanego w 1936 i w 1937 miesięcznika „Błękitny Weteran” (ilustrowane czasopismo poświęcone historii i wspomnieniom b. Armii Polskiej we Francji oraz życiu i sprawom organizacyjnym Stowarzyszenia Weteranów b. Armii Polskiej we Francji)[16].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był członkiem Komitetów Wolności, Związku Podoficerów Rezerwy, organizacji Miecz i Pług i Wojskowego Korpusu Służby Bezpieczeństwa[14]. W randzie pułkownika dyplomowanego był dowódcą 3 dywizji WKSB i używał wówczas pseudonimów „Korab”[17][18][19][20] oraz „Paweł”[21].

Po nastaniu Polski Ludowej służył w szeregach ludowego Wojska Polskiego[14]. Od 1945 do 1946 był zastępcą dowódcy dywizji szkolnej[14]. W latach 50. został aresztowany przez władze komunistyczne i skazany na karę 10 lat pozbawienia wolności, a następnie zrehabilitowany w 1958[14].

Zmarł 2 stycznia 1967 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141, rząd 1, miejsce 3)[22].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 183.
  2. ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 327, 842.
  3. ↑ Chrzanowski 1997 ↓, s. 92.
  4. ↑ Paweł Piskozub. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-03].
  5. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 89.
  6. ↑ Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. T. 1. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020, s. 890. ISBN 978-83-8229-058-5.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 416.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 359.
  9. ↑ a b c d Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 275.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 252.
  11. ↑ a b c d e Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126.
  12. ↑ O Państwowym Urzędzie W.F.. „Stadjon”. Nr 4, s. 5, 23 stycznia 1930. 
  13. ↑ Wacława Milewska: Legiony Polskie 1914–1918. Zarys historii militarnej i politycznej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 1998, s. 279.
  14. ↑ a b c d e Pałka 2014 ↓, s. 360.
  15. ↑ Pałka 2014 ↓, s. 352.
  16. ↑ Błękitny Weteran. zbrojownia.cbw.wp.mil.pl. [dostęp 2022-09-03].
  17. ↑ Lesław J. Welker: Znaki Polski walczącej. Odznaczenia, orły, oznaki, odznaki, medale. Katalog. Toruń: Wydawnictwo A. Marszałek, 1996, s. 72.
  18. ↑ Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych P Posadzki-Pytlik 1966–1989, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 87). s. 171, 178.
  19. ↑ Komitet Organizacyjny Fundacji Sztandaru. Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Zarząd Koła w Sanoku. 1986, s. 72.
  20. ↑ Elżbieta Zawacka (red.): Słownik biograficzny kobiet odznaczonych Orderem Wojennym Virtuti Militari. T. 3: P-Ż. Toruń: Fundacja „Archiwum i Muzeum Pomorskie Armii Krajowej oraz Wojskowej Służby Polek”, 2007, s. 82. ISBN 83-88693-20-4.
  21. ↑ Chrzanowski 1997 ↓, s. 274.
  22. ↑ Cmentarz Stare Powązki: PAWEŁ PISKOZUB, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-08-10].
  23. ↑ M.P. z 1933 r. nr 171, poz. 208 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Paweł_Piskozub&oldid=71021406”