Piero Fassino

Piero Fassino
Data i miejsce urodzenia	7 października 1949 ; Avigliana
	Minister sprawiedliwości Włoch
Okres	od 25 kwietnia 2000; do 10 czerwca 2001
Przynależność polityczna	Demokraci Lewicy
Poprzednik	Oliviero Diliberto
Następca	Roberto Castelli
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pietro Franco (Piero) Fassino (ur. 7 października 1949 w miejscowości Avigliana) – włoski polityk, minister, przywódca Demokratów Lewicy, parlamentarzysta, burmistrz Turynu (2011–2016).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia wyższe z zakresu nauk politycznych ukończył na Uniwersytecie w Turynie.

W 1968 został członkiem Federacji Młodych Komunistów, trzy lata później objął stanowisko sekretarza krajowego tej organizacji. Od 1975 przez dziesięć lat był radnym Turynu, następnie do 1990 zasiadał w radzie regionu Piemont.

W latach 80. przewodniczył regionalnym strukturom Włoskiej Partii Komunistycznej, a od 1987 wchodził w skład biura naczelnego sekretarza, był koordynatorem w okresie przekształcania PCI w Demokratyczną Partię Lewicy. W PDS przez pięć lat pełnił funkcję sekretarza do spraw międzynarodowych.

W 1994 wybrany do Izby Deputowanych XII kadencji, uzyskiwał reelekcje na XIII, XIV, XV i XVI kadencję.

W 1998 brał udział w założeniu Demokratów Lewicy, powstałej na bazie PDS nowej partii lewicowej funkcjonującej w ramach Drzewa Oliwnego. 21 października tego roku objął stanowisko ministra handlu międzynarodowego w rządzie Massima D’Alemy. 25 kwietnia 2000 w nowym gabinecie z Giulianem Amato na czele został ministrem sprawiedliwości. Urząd ten sprawował do 11 czerwca 2001.

W tym samym roku był kandydatem Drzewa Oliwnego na wicepremiera u boku Francesca Rutelliego. Po przegranych wyborach przejął kierownictwo w Demokratach Lewicy w miejsce Waltera Veltroniego, nowego burmistrza Rzymu. Kierował partią do czasu jej rozwiązania w 2007, kiedy to doprowadził do wejścia DS w skład nowej Partii Demokratycznej. W 2011 został wybrany na urząd burmistrza Turynu. W 2016 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję, przegrywając z Chiarą Appendino. W 2018 powrócił do niższej izby włoskiego parlamentu na XVIII kadencję^[1], w 2022 utrzymał poselski na XIX kadencję^[2].

Żonaty z polityk Anną Marią Serafini.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi RP – 1997, Polska^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Emilia-Romagna, ecco gli eletti nei listini plurinominali. la Repubblica.it, 6 marca 2018. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
↑ M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 376 – pkt 9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Piero Fassino. camera.it. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).

[1] Emilia-Romagna, ecco gli eletti nei listini plurinominali. la Repubblica.it, 6 marca 2018. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).

[2] Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).

[3] M.P. z 1997 r. nr 38, poz. 376 – pkt 9.

[1]

[2]

[3]