Piotr Bakariew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Bakariew
Пётр Иванович Бакарев
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

14 września 1907
Kustanaj

Data i miejsce śmierci

11 listopada 1970
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1929–1930, 1933–1970

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca wojsk kolejowych 3 Frontu Białoruskiego

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Piotr Iwanowicz Bakariew, ros. Пётр Иванович Бакарев (ur. 1 września?/14 września 1907 w Kustanaju, zm. 11 listopada 1970 w Moskwie) – radziecki generał porucznik wojsk technicznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Sewastopolu, gdzie ukończył rabfak (fakultet robotniczy), 1929–1930 odbywał służbę w wojskach kolejowych Armii Czerwonej, później studiował w Leningradzkim Instytucie Politechnicznym. W 1932 został przyjęty do WKP(b), od 1933 ponownie służył w armii, dowodził plutonem i kompanią w pułku kolejowym, w 1938 ukończył Akademię Wojskowo-Transportową, w momencie ataku Niemiec na ZSRR był komisarzem 5 Brygady Kolejowej, później został szefem wydziału politycznego i zastępcą dowódcy brygady. W styczniu 1942 objął dowództwo brygady, od lutego 1944 do końca wojny był szefem Zarządu Prac Wojskowo-Odbudowujących nr 9 i dowódcą wojsk kolejowych 2 Frontu Białoruskiego. Dowodzona przez niego brygada prowadziła prace odbudowy na odcinkach kolejowych Woroneż–Kastornaja, Kastronaja–Stary Oskoł, Kastornaja–Kursk i wielu innych. Później jego podkomendni ubezpieczali kierunki kolei: DziałdowoToruńBydgoszczSzczecinekStargardPyrzyce i Nasielsk–Toruń–Bydgoszcz–Piła-Starogard. Po wojnie dowodził 4 i 2 Korpusami Kolejowymi, 1954–1955 był komenderowany służbowo do Chin, potem został głównym inżynierem i zastępcą szefa Głównego Zarządu Wojsk Kolejowych (8 sierpnia 1955 otrzymał stopień generała porucznika wojsk technicznych), 1961–1969 był głównym inżynierem wojsk kolejowych i zastępcą szefa wojsk kolejowych ds. technicznych.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. M.P. z 1945 r. nr 13, poz. 48 „za wybitne zasługi w odbudowie i uruchomieniu Polskich Kolei Państwowych w okresie wojny z niemieckim najeźdźcą”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]