Połonina Caryńska
.jpg) Widok z Połoniny Wetlińskiej | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Województwo | |
| Najwyższy szczyt |
Kruhly Wierch |
| Jednostka dominująca | |
Położenie na mapie Bieszczadów Zachodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
| 49,13792°N 22,60368°E/49,137920 22,603680 | |
Połonina Caryńska (Berehowska) – jedna z połonin w Bieszczadach, masyw górski położony między dolinami Prowczy i Wołosatego, w których leżą miejscowości Brzegi Górne i Ustrzyki Górne. Na północy Przysłup Caryński oddziela masyw od Magury Stuposiańskiej, zaś od południa poprzez Wyżniańską Przełęcz graniczy on z Działem w paśmie granicznym.
Masywy[edytuj | edytuj kod]
W masywie Połoniny Caryńskiej wyróżnia się cztery kulminacje, najwyższy jest Kruhly Wierch (1297 m). Pozostałe mają wysokość: 1245, 1239 i 1148 m[1]. Główny wierzchołek połoniny ma wysokość 1250 m n.p.m.[2]. Podobnie jak w przypadku Połoniny Wetlińskiej, południowo-zachodnie stoki są krótkie i stromo opadają ku dolinom, zaś północno-wschodnie tworzą łagodniejsze grzbiety poprzedzielane dolinami niewielkich potoków.
Panorama[edytuj | edytuj kod]
Panorama z Połoniny Caryńskiej jest rozległa, z dobrze widocznym masywem Wielkiej Rawki, Połoniny Wetlińskiej i grupą najwyższych szczytów polskich Bieszczadów z Tarnicą i Haliczem. Przy bardzo dobrej przejrzystości powietrza, z połoniny zobaczyć można odległe o ponad 100 km ukraińskie Gorgany, czy odległe o blisko 180 km Tatry[3].
Geneza nazwy[edytuj | edytuj kod]
Nazwa połoniny pochodzi od nieistniejącej już wsi Caryńskie, która leżała u stóp połoniny, jednak pastwiska na połoninie należały także do wsi: Berehy Górne, Bereżki, Ustrzyki Górne. Jeszcze w okresie międzywojennym prowadzono tu intensywny wypas. Połonina Caryńska jest objęta ochroną w ramach Bieszczadzkiego Parku Narodowego.
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Z rzadkich w Polsce gatunków roślin na Caryńskiej Połoninie stwierdzono występowanie takich gatunków, jak: zaraza macierzankowa, tocja alpejska, turzyca dacka, tojad wschodniokarpacki i tojad bukowiński[4].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Główny Szlak Beskidzki na odcinku Ustrzyki Górne – Połonina Caryńska – Brzegi Górne (3:20h)
Pod Magurą Stuposiańską – Przysłup Caryński (Schronisko studenckie Koliba) – Połonina Caryńska – Przełęcz Wyżniańska – Mała Rawka (4h)
Ustrzyki Górne – Połonina Caryńska – Brzegi Górne oraz Przełęcz Wyżniańska – Połonina Caryńska
(ścieżka przyrodnicza "Buk" biegnąca wzdłuż szlaków pieszych; wchodząca w skład ścieżek przyrodniczych w Bieszczadzkim Parku Narodowym)
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Połonina Caryńska z Wołosatego -
Połonina Caryńska z Przełęczy Wyżnej -
Punkt osnowy geodezyjnej II klasy na Połoninie Caryńskiej w Bieszczadach -
Głowica punktu osnowy geodezyjnej II klasy na Połoninie Caryńskiej w Bieszczadach
.jpg)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK SA. ISBN 83-7329-436-8.
- ↑ Trasa 2 – Połonina Caryńska z Ustrzyk Górnych i Brzegów Górnych, [w:] Piotr Sieńko i inni, Niezbędnik turystyczny – Bieszczady, Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza WiT, 2021, s. 56, ISBN 978-83-89580-21-4 (pol.).
- ↑ Zieloni, Co widać w Bieszczadach – Caryńska i Rawki, „Zieloni w podróży”, 27 listopada 2016 [dostęp 2017-02-01] (pol.).
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wschód słońca z Połoniny Caryńskiej – fotogaleria, panorama i opis
- Mapy topograficzne Połoniny Caryńskiej
