Przełęcz Spytkowicka
49°33′24″N 19°45′34″E/49,556667 19,759444 Parking na Przełęczy Spytkowickiej i widok na Babią Górę | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
709 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty |
Łysa Góra, 795 m |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°33′24″N 19°45′34″E/49,556667 19,759444
| |
Przełęcz Spytkowicka (709 m) – przełęcz w Beskidzie Żywieckim, w paśmie Beskidu Orawsko-Podhalańskiego[1]. Znajduje się pomiędzy grzbietem o nazwie Łysa Góra o wysokości powyżej 800 m (po południowej stronie) a bezimiennym szczytem (795 m) po stronie północnej. Nazwa przełęczy pochodzi od miejscowości Spytkowice. Nazywana jest także przełęczą Bory Orawskie lub przełęczą Beskid. Pierwsza z tych nazw pochodzi od słowa bory, które w gwarze podhalańskiej i gwarze orawskiej oznacza tereny podmokłe lub torfowiska. Rzeczywiście, znajdują się takie po północnej stronie przełęczy. Beskidem dawniej nazywano po prostu grzbiet górski, a zwłaszcza przełęcz w tym grzbiecie[2].
Przez przełęcz przebiega droga krajowa nr 7 na odcinku od granicy państwowej w Chyżnem do Rabki-Zdrój, gdzie łączy się z drogą krajową nr 47 („zakopianką”). Przez Przełęcz Spytkowicką już od średniowiecza prowadził ważny trakt handlowy zwany Polską Drogą, łączący Polskę z Węgrami. Przewożono nim na Węgry m.in. sól z Wieliczki i ołów z Olkusza, a do Polski węgierską miedź. Pod przełęczą był budynek węgierskiej straży celnej i karczma. Obecnie na Przełęczy Spytkowickiej znajduje się parking, z którego otwiera się widok na Babią Górę i Madejową[2].
Grzbietem, w którym znajduje się Przełęcz Spytkowicka biegnie Wielki Europejski Dział Wodny pomiędzy zlewiskami Bałtyku i Morza Czarnego[2].
- Szlaki turystyczne[2]
Sidzina-Wielka Polana – Przełęcz Zubrzycka – Kieczura – Groniczek – Beskidy – przełęcz Pod Beskidami – Przełęcz Spytkowicka. Czas przejścia 4 h.- Przełęcz Spytkowicka – Łysa Góra – Leszczak – przełęcz Nad Harkabuzem – Żeleźnica – przełęcz Pod Żeleźnicą. Czas przejścia 3 h.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b c d Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.