Przegibek (przełęcz w Beskidzie Żywieckim)
49°25′01″N 19°02′54″E/49,416944 19,048333 Przegibek | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
1000 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
| 49°25′01″N 19°02′54″E/49,416944 19,048333
| |
Przegibek – przełęcz w Beskidzie Żywieckim (województwo śląskie, powiat żywiecki, gmina Rajcza). Znajduje się w grupie Wielkiej Raczy, w paśmie granicznym pomiędzy szczytem Bendoszki Wielkiej (1144 m) a Banią (1124 m) na wysokości 1000 m n.p.m. Po zachodniej stronie przełęczy Przegibek znajduje się niewielkie wzniesienie zwane Bendoszką Małą (1037 m)[1]. Na przełęczy i jej zachodnich stokach znajduje się osiedle Przegibek należące do wsi Rycerka Górna (liczba mieszkańców to około 30 osób) składające się z kilku zabudowań. Osiedle to należy do najwyżej położonych w Beskidzie Żywieckim.
Na Przegibku znajdują się niemieckie umocnienia z okresu II wojny światowej. To tam na wycofujących się pod naporem wojsk radzieckich Niemców uderzyła partyzantka radziecka – tzw. Grupa Kalinowskiego w sile 50 ludzi. W wyniku ataku Niemcy zostali zmuszeni do wycofania się w rejon wzniesienia Praszywki.
Na przełęczy znajduje się schronisko PTTK na Przegibku[2]. Przy stoku narciarskim znajduje się także krzyż, poświęcony zmarłym druhom, postawiony zimą 2009 roku przez harcerzy 1 Koszalińskiej Drużyny Harcerzy „Zielona”.
W rejonie przełęczy rośnie m.in. rzadki w Polsce i chroniony prawnie dzwonek piłkowany[3].
- Szlaki piesze na Przegibek
z Kolonii – 1.15 h, ↓ 1 h.- z Mładej Hory – 1.30 h, ↓ 1 h.
ze Soli PKP przez Bendoszkę Wielką – 3 h, ↓ 2.25 h- z Rycerzowej – 1.15 h, ↑ 2 h
z Rycerzowej przez Wielką Rycerzową – 1.15 h, ↓ 1 h- z Wielkiej Raczy (pasmem granicznym) – 2.35 h, ↑ 3 h
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 48–60. ISBN 978-83-925599-4-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
