Rudolf Kostecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Kostecki
Ilustracja
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1894
Zborów

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Ośrodek Zapasowy Broni Pancernych typ II nr 2

Stanowiska

dowódca ośrodka

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry)
Odznaka „Znak Pancerny”
Multimedia w Wikimedia Commons

Rudolf Antoni Kostecki (ur. 25 stycznia 1894 w Zborowie, zm. ?) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 stycznia 1894 w Zborowie, w ówczesnym powiecie złoczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Leona i Józefy z Wawrzynieckich[1]. Został oficerem c. k. Obrony Krajowej, służąc jako chorąży w szeregach pułku piechoty Obrony Krajowej nr 32 (w 1917 roku przemianowanym na pułk strzelców nr 32) podczas I wojny światowej[2]. Wiosną 1917 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy Obrony Krajowej ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 roku[3][4]. U schyłku wojny działał w konspiracyjnej organizacji „Wolność”[5].

Wstąpił do Wojska Polskiego w listopadzie 1918. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej w stopniu kapitana w szeregach 2 pułku strzelców podhalańskich, za co otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari[6].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pełnił służbę w dowództwie 2 Dywizji Górskiej w Przemyślu na stanowisku oficera sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku[7][8]. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. Z dniem 1 lutego 1925 został przydzielony do Oddziału Wyszkolenia Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko kierownika referatu[9][10]. W 1928 roku był kwatermistrzem w 1 pułku czołgów w Poznaniu[11]. Z dniem 1 lipca 1931 roku został przeniesiony z byłego II batalionu 1 pułku czołgów w Żurawicy do 2 pułku pancernego w tym samym garnizonie[12]. W 1932 roku był dowódcą batalionu w 2 pułku pancernym w Żurawicy[13]. 17 stycznia 1933 roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. 7 czerwca 1934 roku, po rozformowaniu 2 pułku pancernego, został przeniesiony do 3 batalionu czołgów i samochodów pancernych w Warszawie na stanowisko dowódcy[15]. 22 grudnia 1934 roku został przeniesiony do 1 batalionu czołgów i samochodów pancernych w Poznaniu na stanowisko dowódcy batalionu[16]. W następnym roku dowodzona przez niego jednostka została przeformowana w 1 batalion pancerny. Batalionem dowodził do mobilizacji w sierpniu 1939[17]. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych, grupa liniowa[18]. W Poznaniu pełnił funkcję prezesa Automobilklubu Wielkopolskiego[19][20].

W kampanii wrześniowej walczył na stanowisku dowódcy Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych typ II nr 2 w Lublinie[21]. 18 września 1939 przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany, a w 1941 przekazany Niemcom. 14 marca 1941 przybył do Oflagu VI E Dorsten, a 17 września 1942 został przeniesiony do Oflagu VI B Dössel[22]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do Polski i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[23].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

4 kwietnia 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości ponownie rozpatrzył jego wniosek. lecz Krzyża Niepodległości mu nie przyznał[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-23]..
  2. ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 345.
  3. ↑ Mianowania w c. i k. obronie krajowej. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 79 z 6 kwietnia 1917. 
  4. ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 114.
  5. ↑ Giza 2003 ↓, s. 32.
  6. ↑ Ludwik Migdał: Zarys historji wojennej 2-go Pułku Strzelców Podhalańskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 32, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 115, 379, 409.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 75, 328.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 4 lipca 1925 roku, s. 359.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 13 lutego 1925 roku, s. 72.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 112, 176.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 251.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28, 732.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 160.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 257.
  17. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 791.
  18. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 231.
  19. ↑ Prezesi AW. aw.poznan.pl. [dostęp 2015-05-26].
  20. ↑ Poświęcenie wnętrz Automobilklubu Wielkopolskiego w Poznaniu. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-05-26].
  21. ↑ Giza 2003 ↓, s. 37, 39.
  22. ↑ Straty ↓.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-12-23]..
  24. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1937 roku, s. 1.
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  27. ↑ a b c Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 114, 345.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Kostecki&oldid=71863075”