Rudolf Tarnawski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rudolf Tarnawski
Rudolf Tarnawski Edler von Sleme
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

10 kwietnia 1869
Żywiec

Data i miejsce śmierci

1946
Bielsko-Biała

Przebieg służby
Lata służby

1891 – 1924

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Kamionka Strumiłowa

Stanowiska

komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie)
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Rudolf Tarnawski Edler von Sleme (ur. 10 kwietnia 1869 w Żywcu, zm. 1946 w Bielsku-Białej) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rudolf Tarnawski urodził się 10 kwietnia 1869 roku w Żywcu, w rodzinie Piotra i Franciszki z domu Bem. W 1885 roku, po ukończeniu czterech klas gimnazjum w Bielsku, wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. W latach 1891–1892 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Jazdy w Mostarze, po ukończeniu której rozpoczął zawodową służbę w kawalerii cesarskiej i królewskiej Armii. Od 1909 roku był wykładowcą taktyki w macierzystej szkole kadetów, po czym powrócił do służby liniowej. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Walczył na froncie włoskim. W 1917 roku był dowódcą pułku piechoty na froncie rosyjskim, w 1918 roku na froncie francuskim i w Belgii. 22 maja 1917 roku otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem von Sleme. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1889 roku), podporucznika (1892), kapitana I klasy (1 maja 1905 roku), majora (1 stycznia 1915 roku), podpułkownika (1 listopada 1916 roku).

Po zwolnieniu żołnierzy z przysięgi przez ostatniego cesarza Karola I (listopad 1918 roku) wstąpił do Wojska Polskiego. Wyznaczony do służby w Dowództwie Okręgu Generalnego w Krakowie. Był dowódcą i organizatorem 10 pułku piechoty w Cieszynie, później – komendantem wojskowym Cieszyna. 12 listopada 1918 roku został mianowany komendantem Będzińskiego Okręgu Wojskowego. Jego szefem sztabu był wówczas major Felicjan Sławoj Składkowski, który tak opisał pierwszy kontakt ze swym dowódcą: „wkrótce przybył pułkownik, średniego wzrostu, zażywny pan, mówiący po polsku z lekkim niemieckim akcentem, ale dobry Polak, grzeczny i uprzejmy. Oświadczył, że wojnę spędził na froncie (miał austriacką Eiserne Krone), ale w sprawach polityki w terenie liczy na moją pomoc i współpracę. Wobec tego paląca kwestia rozbrojenia oddziałów czerwonej gwardii spadła na moje barki”[1].

W czasie wojny polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej dowodził przez jakiś czas 11 pułkiem piechoty i 15 pułkiem piechoty. Później dowódca XV Brygady Piechoty, walczył na froncie litewsko-białoruskim. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku. Po wojnie bolszewickiej inspektor piechoty w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”.

W 1921 roku został mianowany dowódcą Obozu Warownego „Toruń”. Z dniem 10 września 1922 roku przeniesiony został z Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III do Powiatowej Komendy Uzupełnień Kamionka Strumiłowa na stanowisko komendanta[2].

1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady z równoczesnym zatrzymaniem czasowym w służbie czynnej[3]. Z dniem 1 czerwca 1923 roku został przeniesiony ze stanowiska komendanta PKU Kamionka Strumiłowa do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V[4]. Z dniem 1 marca 1924 roku został mu udzielony urlop, a z dniem 31 maja tego roku został ostatecznie przeniesiony w stan spoczynku[5]. Osiadł w Bielsku-Białej[6].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Felicjan Składkowski, Nie ostatnie słowo..., s. 19.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 7 października 1922 roku, s. 759.
  3. ↑ Ówczesny skrót jego stopnia wojskowego brzmiał „płk tyt. gen. bryg. w stanie spocz. zatrz. czas. w służb. czyn.”
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 23 maja 1923 roku, s. 288.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 116.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 882.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 23 lipca 1921 roku, s. 1205.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921 roku, s. 1546.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Tarnawski&oldid=72819681”