SM Tb XXXVIII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SM Tb XXXVIII (SM Tb 48)
Klasa

torpedowiec

Typ

Tb XXXIV

Historia
Stocznia

Marinearsenal, Pula

Wodowanie

styczeń 1891

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

XXXVIII → 48 (od 1910)

Wejście do służby

1891

Wycofanie ze służby

1912

 Austro-Węgry
Nazwa

„Arsa”

Wejście do służby

1912

Wycofanie ze służby

?

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

64 tony

Długość

36,9 metra na wodnicy

Szerokość

4,8 m

Zanurzenie

1,9 m

Napęd
1 maszyna parowa
1 kocioł lokomotywowy
moc 750 KM, 1 śruba
Prędkość

20,3 węzła

Uzbrojenie
2 działka kal. 37 mm (2 x I)
Wyrzutnie torpedowe

2 x 356 mm (2 x I)

Załoga

16

SM Tb XXXVIII (SM Tb 48)austro-węgierski torpedowiec z końca XIX wieku, jedna z sześciu zbudowanych jednostek typu Tb XXXIV. Okręt został zwodowany w styczniu 1891 roku w stoczni Marinearsenal w Puli i w tym samym roku wszedł do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine. W 1910 roku oznaczenie jednostki zmieniono na Tb 48. Okręt został wycofany ze służby w marynarce w 1912 roku, a następnie został przekazany Armii, w której używany był jako tender pod nazwą „Arsa”.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

SM[a] Tb XXXVIII był jednym z sześciu okrętów typu Tb XXXIV[1][2]. W przeciwieństwie do jednostki prototypowej (Tb XXXIV), która powstała w niemieckiej stoczni Schichau w Elblągu, Tb XXXVIII został zbudowany w krajowej stoczni Marinearsenal w Puli[3][4]. Okręt zwodowany został w styczniu 1891 roku[3].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był niewielkim torpedowcem o długości na wodnicy 36,9 metra, szerokości 4,8 metra i zanurzeniu 1,9 metra[3][4]. Wyporność normalna wynosiła 64 tony[3][4]. Okręt napędzany był przez maszynę parową o mocy 750 KM, do której parę dostarczał jeden kocioł lokomotywowy[3][4][b]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 20,3 węzła[3][4][c].

Okręt wyposażony był w dwie wyrzutnie torped kalibru 356 mm: stałą dziobową i obracalną rufową[2][4][d]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 37 mm SFK L/23 Hotchkiss[3][4].

Załoga okrętu składała się z 16 osób[3][4].

Służba[edytuj | edytuj kod]

Torpedowiec został ukończony i wcielony do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w 1891 roku[4]. Tb XXXVIII został przyporządkowany do II klasy torpedowców[5][6]. W 1907 roku z okrętu zdemontowano jedną wyrzutnię torpedową[4]. W kwietniu 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw dokonano zmiany oznaczenia jednostki na Tb 48[1][4]. Okręt wycofano ze służby w marynarce w 1912 roku, po czym przekazano Armii[1][7][e]. Jednostka otrzymała nazwę „Arsa” i używana była jako tender w Zatoce Kotorskiej[1][7].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. SM – Seiner Majestät [Schiff] – [okręt] Jego Mości.
  2. Brassey 1905 ↓, s. 321 podaje, że moc siłowni wynosiła 700 KM.
  3. Brassey 1905 ↓, s. 321 podaje, że okręt osiągał prędkość 18 węzłów.
  4. Brassey 1905 ↓, s. 321 podaje, że okręt był wyposażony w jedną wyrzutnię torpedową.
  5. Gogin 2014 ↓ podaje, że okręt wycofano ze służby w 1911 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 332.
  2. a b Samek 2012 ↓, s. 106.
  3. a b c d e f g h Chesneau i Kolesnik 1979 ↓, s. 280.
  4. a b c d e f g h i j k Gogin 2014 ↓.
  5. Brassey 1905 ↓, s. 321.
  6. Samek 2012 ↓, s. 108.
  7. a b Greger 1976 ↓, s. 50.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1905. Portsmouth: J. Griffin and Co., 1905. (ang.).
  • Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
  • Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Ivan Gogin: XXXIV torpedo boats (1889-1891). Navypedia. [dostęp 2019-09-08]. (ang.).
  • René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
  • Andrzej Samek: Flota, której już nie ma. Kraków: Wydawnictwo Politechniki Krakowkiej, 2012. ISBN 978-83-7242-678-9.