Skórnice
51°08′06″N 20°04′03″E/51,135000 20,067500| wieś | |
 Ul. Stara Wieś w Skórnicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
366[2] |
| Strefa numeracyjna |
44 |
| Kod pocztowy |
26-260[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TKN |
| SIMC |
0539182[4] |
Położenie na mapie gminy Fałków  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu koneckiego  | |
| 51°08′06″N 20°04′03″E/51,135000 20,067500[1]
| |
Skórnice – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Fałków[5][4].
Do roku 1954 miejscowość należała do Gminy Czermno. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.
W 2011 miejscowość zamieszkiwały 383 osoby[6].
Przez miejscowość przepływa niewielka rzeka Barbarka, dopływ Czarnej.
Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Świętej Trójcy w Fałkowie[7].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1017310 | Folwark | część wsi |
| 1017362 | Nadrzecze | część wsi |
| 0539199 | Poręba | przysiółek (do 2023 r.) |
| 1017391 | Stara Wieś | część wsi |
| 1017416 | Ściegna | część wsi |
| 1017439 | Trytwa | część wsi |
| 1017445 | Zalesie | część wsi |
Historia[edytuj | edytuj kod]
Jedna z miejscowości Zagłębia Staropolskiego. Rozwój górnictwa i hutnictwa na terenie dzisiejszych Skórnic dokumentowany jest szczegółowo dopiero od XIX wieku. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słow.” odnotowuje m.in. zatrudnienie 50 robotników w 1870 roku przy tutejszym wielkim piecu, zaś w 1880 roku opisuje „wydanie” przez ten piec 2760 cetnarów surowca. Rudę żelaza pozyskiwano przede wszystkim z miejscowej kopalni odkrywkowej o nazwie „Nadzieja”. W miejscu dawnych odkrywek obecnie są stawy rybne. W końcu XIX wieku zakłady metalurgiczne w całym Zagłębiu Staropolskim przeżywały kryzys. Zamknięciu uległa tutejsza kopalnia, a wielki piec wygaszono w Skórnicach ostatecznie w 1901 roku. Na kryzys złożyło się wiele przyczyn. Nie bez znaczenia była utrata autonomii Królestwa Polskiego i niska zawartość żelaza w tutejszych rudach. Ale do najpoważniejszych zaliczyć trzeba rosnącą konkurencję ze strony wielkich hut Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie zaczęto stosować na skalę wielkoprzemysłową najnowocześniejsze wtedy technologie wytopu i obróbki żelaza – piece martenowskie.
W 1892 roku w tut. majątku ziemskim urodził się Henryk Czesław Cichowski – teolog. Od wiosny 1940 do jesieni 1942 r. mieszkał tu, wysiedlony z Łodzi – Leszek Kołakowski, zaś latach 1943–1945 – Wojciech Plewiński.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Dwór pałacowy murowany z pierwszej połowy XIX w., przebudowany wraz z parkiem około 1851 roku przez Jakubowskich. Zachowany do dzisiaj układ przestrzenny zespołu dworsko-parkowego wzorowano na planie warszawskich Łazienek Królewskich: sztucznie utworzono wyspę z terenu wokół przebudowanego dworu, do którego dostęp z lądu stał się możliwy poprzez mostki przerzucone nad każdym z obu okalających tę wyspę kanałów, łączących staw przedni ze stawem tylnym. Od 1888 roku własność inż. Henryka Cichowskiego, przejęta na cele reformy rolnej 13 lutego 1945 od jego córki Zofii z Cichowskich Kotarskiej.
- Zespół dworski: dwór, spichrz i park, został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.480/1-3 z 9.01.1950, z 30.05.1972 i z 17.06.1994)[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 123940
- ↑ Raport o stanie gminy w roku 2020. Stan ludności 31.12.2020 str. 7 [dostęp 2022-03-26]
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1157 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09].
- ↑ Ludność w miejscowościach statystycznych według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [w:] Narodowy Spis Powszechny 2011 [on-line]. Główny urząd statystyczny. [dostęp 2015-09-04].
- ↑ Opis parafii w Fałkowie na stronie diecezji
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 33 [dostęp 2015-11-17].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Protokół przejęcia na cele reformy rolnej majątku Skórnice w gm. Czermno z dnia 13 II 1945, Archiwum Państwowe w Kielcach
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 10, s. 701, Warszawa 1889
- Adamczyk M. Mieszkańcy Ziemi Czermińskiej i Fałkowskiej od XVI do XX wieku, Wydawn. „Arslibris” Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy Końskie 2015, ISBN 978-83-936570-1-8
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Siedziba gminy: Fałków
| Wsie | |
|---|---|
| Kolonie | |
| Osady | |
| Osady leśne | |
| Części wsi |
|
| Przysiółki wsi |
|
| Zniesiona kolonia |
