Siemowit II

Pieczęć Siemowita II Rawskiego

Siemowit (Ziemowit) II (ur. 1283, zm. 18 lutego 1345) – książę warszawski i liwski w latach 1310-1313, od 1313 r. w wyniku nowego podziału objął rządy w księstwie rawskim z Sochaczewem, Zakroczymiem, Gostyninem, Ciechanowem i Wizną, w latach 1336-1340 był regentem w Płocku.

Siemowit II był najstarszym synem księcia mazowieckiego Bolesława II i jego pierwszej żony Litwinki – Gaudemundy Zofii. Jeszcze za życia ojca – zapewne w 1310 Siemowit otrzymał własne księstwo z Warszawą i Liwem jako głównymi grodami.

Po 20 kwietnia 1313 (tj. po śmierci Bolesława II) nastąpił nowy podział Mazowsza. Tym razem Siemowit II, jako najstarszy, otrzymał środkową część dziedzictwa ze stolicą w Rawie Mazowieckiej. Młodsi Trojden I i Wacław otrzymali odpowiednio dzielnice ze stolicami w Czersku i Płocku. Podział ten w pełni nie zadowolił nikogo, w związku z czym w 1316 doszło do krótkotrwałej wojny pomiędzy braćmi. Szczegółów konfliktu niestety nie znamy.

podział Mazowsza
(1313-1345)

W polityce zewnętrznej Siemowit II starał się umiejętnie lawirować pomiędzy potężnymi sąsiadami – Polską Władysława Łokietka, zakonem krzyżackim, Litwą i Czechami. Polityka takowa wyrażała się m.in. w częstych zmianach sojuszów. Początkowo Siemowit, razem z braćmi, oparł się na Władysławie Łokietku, z którym wspólnie w 1323 wprowadzili do Halicza syna Trojdena – Bolesława Jerzego II. Kontynuacją tej współpracy było włączenie się dwa lata później książąt mazowieckich do organizowanej przez Łokietka koalicji antybrandenburskiej.

W 1326 Siemowit II doprowadził do nagłej zmiany polityki, zawierając z Krzyżakami układ w Brodnicy, gdzie wielki mistrz gwarantował niezależność i integralność Mazowsza. Fakt paktowania z Krzyżakami nie spodobał się jednak Władysławowi Łokietkowi, który jeszcze w tym samym roku z pomocą litewską uderzył na dzielnice Siemowita, Trojdena i Wacława. Wojna poza zniszczeniem części Mazowsza nie przyniosła Łokietkowi żadnego realnego sukcesu, co więcej konflikt stworzył groźbę trwałego związania się książąt z wrogami Polski – zakonem bądź Czechami.

Trzy lata później książęta mazowieccy niespodziewanie zdecydowali się poprzeć w wojnie jednak Władysława Łokietka. Krok ten kosztował najmłodszego z braci – Wacława Płockiego konieczność złożenia królowi Czech Janowi Luksemburskiemu hołdu lennego, w związku z czym Siemowit i Trojden w dalszych etapach konfliktu postanowili zachować neutralność.

Polepszenie stosunków z zakonem krzyżackim zaowocowało w 1333 propozycją oddania przez wielkiego mistrza Siemowitowi II zdobytego na Polsce Brześcia Kujawskiego. Na szczęście Siemowit nie dał się wtedy wciągnąć w misterny plan Krzyżaków, mający na celu definitywne skłócenie książąt mazowieckich z Polską.

Z niezbyt przyjemnego położenia pomiędzy dwiema wrogimi potęgami wybawił Siemowita układ kaliski z 8 lipca 1343, w którym zawarto "wieczysty" pokój między Zakonem a Polską. Siemowit II jako potencjalny następca Kazimierza Wielkiego, również ze swojej strony zobowiązał się specjalnym dokumentem zrzec się praw Polski względem Pomorza Gdańskiego i ziemi chełmińskiej.

Najprawdopodobniej nie jest prawdziwa informacja jednego ze źródeł o podróży Siemowita do Ziemi Świętej.

Siemowit II zmarł w swoim majątku Wiskitki niedaleko Sochaczewa 18 lutego 1345 i został pochowany w (nieistniejącym już dziś) kościele Dominikanów w Warce (niektórzy autorzy podają, iż książę został pochowany w katedrze płockiej, lecz brak na to potwierdzenia w źródłach). Z nieznanych przyczyn nigdy nie ożenił się i nie pozostawił potomstwa. Swoje władztwo w testamencie przekazał do podziału między trzech bratanków: Bolesława III, Siemowita III i Kazimierza I