Stanisław Kinalski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kinalski
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

5 lutego 1901
Lwów

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Późniejsza praca

przemysłowiec

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Krzyż Obrony Lwowa

Stanisław Marian Kinalski (ur. 5 lutego 1901 we Lwowie zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, inżynier mechanik, przemysłowiec. Ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego (nauczyciel nadetatowy śpiewu) i Amelii z Bolkotów. Absolwent gimnazjum i Politechniki Lwowskiej, uzyskał dyplom inżyniera. Między 14 a 22 listopada 1918 zgłosił się na ochotnika do wojsk polskich we Lwowie. Wcielony jako ułan do „lotnego oddziału karabinów maszynowych”[1]. Uczestnik walk polsko-ukraińskich pod Lwowem, Gródkiem Jagiellońskim oraz Starym i Nowym Konstantynowem. Walczył w wojnie 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych przeniesiony do rezerwy. 5 listopada 1928 został awansowany ze stopnia starszego szeregowego do stopnia podporucznika rezerwy piechoty (starszeństwo z dniem 1 lipca 1925 i 1709. lokatą w korpusie oficerów piechoty)[2]. 2 stycznia 1932 został awansowany do stopnia porucznika piechoty z 365. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Oddział macierzysty to 44 pułk piechoty[3]. Podlegał pod PKU Lwów Miasto[4].

W okresie międzywojennym pracował jako pracownik naukowy Szkoły Przemysłowej we Lwowie. Był właścicielem Fabryki Zabawek Metalowych. Na Powszechnej Wystawie Krajowej w 1929 jego fabryka otrzymała Brązowy Medal Przemysłu Zabawkarskiego[5] a on List Pochwalny[6]. Był członkiem założycielem Centralnego Bazaru Przemysłu Ludowego sp z.o.o. we Lwowie[7].

Był jednym z założycieli (wraz z Marianem Decowskim, Gustawem Belohlavnkiem, Józefem Sołtysikiem, Marianem Sajkiewiczem, Stanisławem Starzewskim) Lwowskiego Towarzystwa Śpiewackiego „Harfa”. Początkowo próby odbywały się m.in. w domu Kinalskiego[8]. W Towarzystwie działał także ojciec Stanisława Antoni Kinalski. W październiku 1925 na X Walnym Zgromadzeniu Towarzystwa Stanisław Kinalski został kierownikiem artystycznym[9], a od 1928 również dyrygentem „Chóru Harfa”[10]. Pod jego kierownictwem Chór koncertował za granicą Polski, m.in. w 1930 w Bukareszcie, o czym pisała ówczesna prasa[11]. 21 kwietnia 1939 LTŚ „Harfa” występowała w Polskim Radiu pod batutą Kinalskiego[12].

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego. W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[13] – lista wywózkowa 017/1 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[13]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 25.04.1943. Przy szczątkach w mundurze znaleziono dwa listy, mapę, nieśmiertelnik, medalik z łańcuszkiem[14][15]. Figuruje na liście AM-180-568 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0568. Nazwisko Kinalskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 0568) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 103 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 108 z 1943. W „Gazecie Ilustrowanej”[16] i w „Nowinach: gazecie ściennej dla polskiej wsi” (poz. 309)[17] z 1943 wśród ofiar zbrodni wymieniono Stanisława Kinalskiego ze wzmianką – „stopnia nie ustalono, szczegółów brak”. Krewni do 1958 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Marią z Malinowskich, miał córkę Danutę[18].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Walki o Lwów, „Polska Zbrojna” (R. 12 Nr 332), 4 grudnia 1933, s. 4.
  2. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 9, nr 14), Warszawa: MSWojsk., 5 listopada 1928, s. 287.
  3. ↑ „Dziennik Personalny” (R. 13, Nr 3), Warszawa: MSWojsk., 1 lutego 1932, s. 108.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 496.
  5. ↑ „Przemysł i Handel” (R. 10 Z. 42), Ministerstwo Przemysłu i Handlu, 1929, s. 1789.
  6. ↑ Lista Odznaczeń Powszechnej Wystawy Krajowej, „Kurier Poznański” (R. 24, Nr 452), wydanie wieczorne, 30 września 1929, s. 7.
  7. ↑ Statut Centralnego Bazaru Przemysłu Ludowego, Spółdzielni z ograniczoną odpowiedzialnością we Lwowie., Lwów 1927, s. 27.
  8. ↑ 4you.net.pl, Cracovia Leopolis – historia i kultura Lwowa oraz Małopolski Wschodniej [online], www.cracovia-leopolis.pl [dostęp 2018-01-19].
  9. ↑ „Gazeta Lwowska” (Nr 231), 8 października 1925, s. 2.
  10. ↑ ŻYCIE MUZYCZNE LWOWA W SEZONIE 1927/1928 [online], www.lwow.com.pl [dostęp 2018-01-19].
  11. ↑ Jan Żalplachta, Listy z Rumunii, „Kurier Warszawski” (R. 110, Nr 128), 12 maja 1930, s. 3.
  12. ↑ Słuchajmy dziś radia, „Chwila: dziennik dla spraw politycznych, społecznych i kulturalnych”, Lwów, 21 kwietnia 1939, s. 12.
  13. ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 379.
  14. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 180.
  15. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  16. ↑ „Gazeta Ilustrowana” (R. 4, Nr 20), Berlin, 23 maja 1943, s. 4.
  17. ↑ „Nowiny : gazeta ścienna dla polskiej wsi.” (Nr 61), „Telepress”, maj 1943, s. 1.
  18. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 263.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kinalski&oldid=66555990”