Stanisław Miniewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Miniewski
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany saperów podpułkownik dyplomowany saperów
Pełne imię i nazwisko

Stanisław Piotr Miniewski

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1889
Warszawa

Data śmierci

20 października 1966

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Saperów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Korony Rumunii Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Piotr Miniewski herbu Nieczuja[1] (ur. 11 lutego 1889 w Warszawie, zm. 20 października 1966) – podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 lutego 1889 w Warszawie, ówczesnej stolicy Królestwa Polskiego, w rodzinie Stanisława (1852–1931) i Marii z Rzempołuskich[2][1][3]. Ukończył ośmioklasowe gimnazjum w Petersburgu i przez kolejny rok studiował matematykę na uniwersytecie[4]. Następnie wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej (ros. Николаевское инженерное училище) w Zamku Michajłowskim w Petersburgu, którą ukończył w 1911 i został mianowany podporucznikiem saperów[5]. Służył w 23 batalionie saperów (ros. 23-й саперный батальон) w Morszańsku i w jego szeregach walczył podczas I wojny światowej[6]. W 1914 był dowódcą kompanii reflektorów, później został szefem łączności jednego z rosyjskich korpusów[5]. W 1917 został przeniesiony do I Korpusu Polskiego w Rosji na stanowisko szefa inżynierii[5]. W tym samym roku został skierowany na kurs w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, a następnie wyjechał do Francji[5]. Początkowo pełnił służbę w Francusko-Polskiej Misji Wojskowej, a później ukończył kurs we francuskiej Wyższej Szkole Wojennej i został przydzielony do sztabu III Korpusu na stanowisko szefa oddziału operacyjnego[5]. Po przybyciu Armii Polskiej we Francji do Polski został przydzielony do Oddziału II Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego na stanowisko szefa wydziału w Biurze Ewidencyjnym[5]. Później został w tym samym oddziale przesunięty na stanowisko szefa wydziału traktatowego[5]. W czasie wojny z bolszewikami służył w sztabie 2 Armii na stanowisku szefa oddziału operacyjnego. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w korpusie inżynierii i saperów, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera. Pełnił wówczas służbę w dowództwie Frontu Południowo-Wschodniego[7]. Następnie na stanowisku szefa sztabu 6 Dywizji Piechoty[5]. Wyróżnił się w walkach pod Krasnem 5 września i w ataku na wzgórze Mogiła 15 września 1920[8].

1 czerwca 1921 w dalszym ciągu pełnił służbę w 6 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalnego[9]. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 18 listopada 1921 ówczesny szef Sztabu Generalnego generał porucznik Władysław Sikorski sporządził wniosek na odznaczenie majora Miniewskiego orderem „Virtuti Militari”, w którym napisał: „jako szef Oddziału Operacyjnego Dowództwa 2 Armii przyczynił się wybitną i istotną współpracą do opracowania planu bojowego, który spowodował ostateczne powodzenie naszych sił w czasie odrzucenia bolszewików poza granicę Państwa w roku 1920”[10].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 31. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[11]. 16 września 1922, po pomyślnym ukończeniu studiów, minister spraw wojskowych przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. Po niespełna miesiącu (16 października) został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego na stanowisko Wojskowego Komisarza Łączności (Wojskowego Komisarza Telegrafów i Telefonów), pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku saperów w Krakowie[12][13][14][15]. W maju 1927 został przeniesiony do 6 pułku saperów w Przemyślu na stanowisko dowódcy pułku[16][17]. Wiosną 1929, po rozformowaniu pułku, został oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku[18]. W 1933 mieszkał w Warszawie przy ul. Poznańskiej 22 m. 41[2]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[19]. W listopadzie 1944 pełnił służbę w Ministerstwie Obrony Narodowej w Londynie na stanowisku szefa Wydziału Wywiadu Obronnego[20].

Zmarł 20 października 1962 we Francji[1].

Był żonaty, dzieci nie miał[21].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Marek Jerzy Minakowski: Stanisław Piotr Miniewski h. Nieczuja. [w:] Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl) [on-line]. Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2023-05-04].
  2. ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 1.
  3. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-07-10].
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  5. ↑ a b c d e f g h Kolekcja ↓, s. 4.
  6. ↑ a b c d e Памяти героев ↓.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920, s. 690.
  8. ↑ Kolekcja ↓, s. 6, 12, 15.
  9. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 8, 774.
  10. ↑ Kolekcja ↓, s. 9–10.
  11. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 227, tu urodzony 21 lutego 1889.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 21 października 1922, s. 795.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 12, 882, 905.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 12, 806, 828.
  15. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 8.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927, s. 128.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 574, 591.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 218.
  19. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 349, 852.
  20. ↑ Dubicki 2018 ↓, s. 107–108.
  21. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 marca 1922, s. 226.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-05-04]..
  24. ↑ a b Jednodniówka 5 Pułku Saperów na uroczystość poświęcenia sztandaru 8 maja 1925 r. w Krakowie [online], s. 26-27.
  25. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Miniewski&oldid=73491367”