Stanisław Podkowiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Podkowiński
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data urodzenia

4 maja 1896

Data i miejsce śmierci

17 stycznia 1970
Toronto

Przebieg służby
Lata służby

do 1946

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

27 Pułk Artylerii Polowej
Szkoła Podchorążych dla Podoficerów
25 Dywizja Piechoty
4 Kujawski Pułk Artylerii Lekkiej
6 Dywizjon Artylerii Konnej
Samodzielna Grupa Operacyjna „Narew”

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty
dowódca dywizjonu artylerii
zastępca dowódcy pułku
dowódca samodzielnego dywizjonu artylerii
szef sztabu samodzielnej grupy operacyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stanisław Podkowiński (ur. 4 maja 1896, zm. 17 stycznia 1970 w Toronto) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Podkowiński urodził się 4 maja 1896 roku. W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 3 pułku artylerii polowej Legionów.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 330. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1922-1927 pełnił służbę w 27 pułku artylerii polowej we Włodzimierzu na stanowisku dowódcy baterii[1][2]. W międzyczasie, 1 kwietnia 1925 roku, został odkomenderowany na sześciomiesięczny kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzelań Artylerii w Toruniu[3]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 60. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W tym samym roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i przydzielony do Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy, pozostając w ewidencji 27 pułku artylerii polowej[5]. W 1929 roku odbył trzymiesięczny staż w innych rodzajach broni, a od 15 października do 15 grudnia 1929 roku ukończył Kurs Próbny przy Wyższej Szkoły Wojennej. 29 grudnia 1929 roku został powołany na dwuletni kurs do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[6].

1 września 1931 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu[7]. Na tym stanowisku współpracował bezpośrednio z ówczesnym dowódcą dywizji, generałem brygady Michałem Tokarzewskim-Karaszewiczem i dowódcą piechoty dywizyjnej, pułkownikiem dyplomowanym Wilhelmem Lawiczem[8]. 6 czerwca 1933 roku otrzymał przeniesienie z dowództwa 25 DP do 4 pułku artylerii lekkiej w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy dywizjonu[9]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. 31 sierpnia tego roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 4 pułku artylerii lekkiej[11]. W latach 1937–1939 dowodził 6 dywizjonem artylerii konnej w Stanisławowie. W listopadzie 1939 roku został powołany na Kurs doskonalący dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

W trzeciej dekadzie marca 1939 roku, po rozwiązaniu kursu, został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”. Był najbliższym współpracownikiem dowódcy SGO „Narew”, generała brygady Czesława Młot-Fijałkowskiego. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej.

Po przegranej kampanii przebywał w niemieckiej niewoli. Był jeńcem Oflagu VIIA w Murnau. 29 lipca 1945 roku, po uwolnieniu z niewoli, wyjechał do Włoch. 14 grudnia 1945 roku spisał „Relację z działań 1939 roku”[12]. Pełnił wówczas służbę w Sekcji Oficerów Łącznikowych (CMF 742) 2 Korpusu Polskiego. W 1946 roku został przeniesiony do Wielkiej Brytanii, później emigrował do Kanady. Zmarł 17 stycznia 1970 roku w Toronto.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 767, 819.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 688, 743.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 29 marca 1925 roku, s. 177.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 433, 457.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 323.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 182, 492.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 135.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 66.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 108.
  12. ↑ Stanisław Podkowiński, Relacja z działań 1939 roku, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, odpis, sygn. B.I.13a, s. 1-10.
  13. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2980 z 17 maja 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 21, poz. 820
  14. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 27, Nr 5 z 31 grudnia 1978. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Karol Myrek, Zarys historii wojennej 3-go Pułku Artylerii Polowej Legionów, Warszawa 1928.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Podkowiński&oldid=68302363”