Stanisław Wiącek

Stanisław Wiącek
	pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	22 sierpnia 1925 ; Kłodno Wielkie, powiat żółkiewski
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1982 ; Poznań
	Przebieg służby
Lata służby	1944-1972
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie,; Siły Powietrzne RP
Jednostki	Wojska Lotnicze i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju,; Dowództwo Lotnictwa Operacyjnego
Stanowiska	dowódca pułku,; dowódca dywizji,; zastępca dowódcy korpusu,; zastępca Dowódcy Lotnictwa Operacyjnego
	Odznaczenia

Stanisław Wiącek (ur. 22 sierpnia 1925 w Kłodnie Wielkim, powiat żółkiewski, zm. 5 sierpnia 1982 w Poznaniu) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1941 ukończył szkołę powszechną we Lwowie, następnie pracował jako traktorzysta oraz jako praktykant rolny. W listopadzie 1944 rozpoczął służbę w ludowym Wojsku Polskim, w szeregach 9 Zapasowego Pułku Piechoty. W grudniu 1944 został skierowany do Wyższej Szkoły Lotniczej WP, gdzie ukończył szkolenie pilotażu w czerwcu 1945 roku. Po promocji na stopień chorążego został skierowany na kurs doskonalący do 15 Zapasowym Pułku Lotniczym, który ukończył w listopadzie 1945. W listopadzie 1945 rozpoczął służbę w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, który początkowo stacjonował w Modlinie, a od 1948 roku w Warszawie. W pułku tym był kolejno: dowódcą klucza lotniczego (1947-1948), obserwatorem eskadry (czerwiec-sierpień 1948), zastępcą dowódcy eskadry do spraw pilotażu (1948-1949), dowódcą eskadry (1949-1950), pomocnikiem dowódcy pułku do spraw pilotażu (1950-1951). W okresie służby w 1 pułku przeszkolił się na samoloty odrzutowe.

Był jednym z pierwszych Polaków, którzy obejmowali dowódcze stanowiska w powojennym lotnictwie wojskowym. Od sierpnia 1951 do września 1953 był pierwszym dowódcą 13 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Warszawie. Następnie był pomocnikiem do spraw pilotażu dowódcy 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku (1953-1954), a od lutego 1954 do sierpnia 1955 dowódcą 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. Był pilotem wojskowym pierwszej klasy.

W okresie od sierpnia 1955 do października 1956 przebywał na Wyższym Akademickim Kursie w Wojskowej Akademii Lotniczej w Monino w ZSRR. Po powrocie do kraju objął stanowisko zastępcy dowódcy 3 Korpusu Lotnictwa Mieszanego w Poznaniu (1956-1957). Następnie pełnił kolejno stanowiska:

sierpień - październik 1957 - zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw szkolenia bojowego
październik 1957 - marzec 1959 - zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw obrony przeciwlotniczej
marzec 1959 - sierpień 1961 - ponownie zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw szkolenia bojowego
sierpień - wrzesień 1961 - dyspozycja szefa Departamentu Kadr MON
wrzesień 1961 - lipiec 1962 - ponownie zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw szkolenia bojowego
lipiec 1962 - lipiec 1963 - zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw liniowych
lipiec - wrzesień 1963 - dyspozycja szefa Departamentu Kadr MON
wrzesień 1963 - lipiec 1963 - studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie
lipiec 1965 - styczeń 1966 - pomocnik dowódcy Lotnictwa Operacyjnego do spraw obrony przeciwlotniczej
styczeń 1966 - grudzień 1967 - dyspozycja szefa Departamentu Kadr MON
grudzień 1967 - kwiecień 1972 - pomocnik dowódcy Wojsk Lotniczych do spraw obrony przeciwlotniczej

W kwietniu 1972 odszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia. Mieszkał w Poznaniu. Pochowany na Cmentarzu Junikowo.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy II klasy (1951)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
Srebrny Krzyż Zasługi (1949)
inne medale resortowe i odznaki jubileuszowe

Źródła[edytuj | edytuj kod]

Józef Zieliński, Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2012, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2015, str. 372-373