Stanowisko dokumentacyjne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Halfbricking (dyskusja | edycje) o 10:03, 3 mar 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

Stanowiskami dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych.”

Według danych z 31 grudnia 2015 roku liczba stanowisk dokumentacyjnych w Polsce wynosiła 166, które zajmowały powierzchnię 907,8 ha. Najwięcej stanowisk dokumentacyjnych występuje w województwie małopolskim (54), a najmniej w województwach dolnośląskim, lubuskim i warmińsko-mazurskim po 1[1].

rok 2005 2010 2011 2012 2013 2014 2015
ogółem 115 155 157 161 162 165 166
według województw
Dolnośląskie 0 1 1 1 1 1 1
Kujawsko-pomorskie 1 5 5 5 5 5 5
Lubelskie 4 6 6 7 7 7 7
Lubuskie 0 1 1 1 1 1 1
Łódzkie 3 6 6 6 6 6 6
Małopolskie 54 56 54 54 54 54 54
Mazowieckie 6 8 8 8 8 8 8
Opolskie 3 9 9 9 9 9 9
Podkarpackie 21 25 27 28 28 28 28
Podlaskie 2 1 2 2 2 2 2
Pomorskie 7 5 5 5 5 6 6
Śląskie 4 7 7 7 7 8 9
Świętokrzyskie 7 14 14 15 16 17 17
Warmińsko-mazurskie 1 1 1 1 1 1 1
Wielkopolskie 2 1 1 2 2 2 2
Zachodniopomorskie 0 9 10 10 10 10 10

Zobacz też

Przypisy

  1. GUS. Ochrona środowiska 2016. , s. 291-292, 2016-12-06. Dariusz Bochenek. Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych. ISSN 0867-3217. [dostęp 2016-12-10]. (pol.).