Stefan Coghen

Stefan Coghen
	kapitan saperów
Data i miejsce urodzenia	27 grudnia 1890 ; Biała Cerkiew
Data i miejsce śmierci	jesień 1940 ; nieznane
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	1 pułk saperów
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
Późniejsza praca	urzędnik
	Odznaczenia

Stefan Coghen (ur. 15 grudnia^?/27 grudnia 1890 w Białej Cerkwi, zm. jesienią 1940) – oficer armii rosyjskiej i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ludwika i Marii z Sidorowiczów. Absolwent Instytutu Technicznego w Kijowie i Oficerskiej Szkoły Saperów. W armii rosyjskiej walczył na frontach I wojny światowej.

W 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział na stanowisko dowódcy kompanii 16 batalionu saperów^[1]. Początkowo służył na froncie mazowieckim i pomorskim, a od kwietnia 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W trakcie budowy mostu na Bugu w okolicach Sokala, na czele swej kompanii przyczynił się zdecydowanym kontratakiem do odparcia bolszewików, ratując od wzięcia do niewoli żołnierzy baonu 29 pułku Strzelców Kaniowskich. Wyróżnił się też w czasie walk w okolicach Włodzimierza Wołyńskiego^[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1922 został porucznikiem, a w 1927 kapitanem^[1]. Służył początkowo w Szefostwie Saperów 2 Armii, potem w 1 pułku saperów, batalionie mostowym w Kazuniu, 9 pułku saperów i 6 batalionie saperów^[1].

W 1930 przeszedł w stan spoczynku i pracował jako urzędnik gminny w Legionowie. W 1935 podjął pracę w Urzędzie Morskim w Gdyni.

W 1939 został zmobilizowany do 6 batalionu saperów. Po klęsce wrześniowej przekroczył granicę litewską i został internowany w obozie w Kownie. Tu ślad po nim zaginął^[1].

Był żonaty z Klarą z Dietrychów, z którą miał troje dzieci: Marię, Stefana i Halinę^[2]. Stefan ps. „Jim” (1922–1986) był żołnierzem batalionu „Parasol”, uczestnikiem powstania warszawskiego^[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4360
Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[4]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Polak (red.) 1993 ↓, s. 37.
↑ Polak (red.) 1993 ↓, s. 38.
↑ Stefan Coghen. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-07-14].
↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.

[CITEREFPolak_(red.)199337-1] Polak (red.) 1993 ↓, s. 37.

[CITEREFPolak_(red.)199338-2] Polak (red.) 1993 ↓, s. 38.

[3] Stefan Coghen. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-07-14].

[4] Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240.

[1]

[2]

[3]

[4]