Szymon Dzierzbicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 11:42, 18 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Szymon Dzierzbicki
Herb
Topór
Rodzina

Dzierzbiccy herbu Topór

Data urodzenia

1720

Data śmierci

8 sierpnia 1787

Ojciec

Marcin Dzierzbicki[1]

Matka

Katarzyna Branicka

Żona

Helena Walewska
Józefata Gomuliska

Dzieci

Franciszek Dzierzbicki

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)

Szymon Dzierzbicki herbu Topór (ur. 1720 roku – zm. 8 sierpnia 1787 roku) – wojewoda łęczycki w latach 1775-1787, kasztelan brzeziński w latach 1767-1775, chorąży mniejszy łęczycki w latach 1763-1767, chorąży inowłodzki w latach 1759-1763[2], szambelan Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1764 roku[3], szambelan króla Augusta III Sasa od 1758, starosta błoński.

Był posłem z województwa łęczyckiego na sejm 1758 roku[4]. W 1759 został wybrany posłem na sejm. Był członkiem konfederacji Czartoryskich w 1764 roku[5]. Był posłem na sejm konwokacyjny (1764) z województwa łęczyckiego[6]. W 1764 roku podpisał elekcję Stanisława Augusta Poniatowskiego. Członek Komisji Wojskowej Koronnej w 1764 roku[7].

Przystąpił do konfederacji radomskiej w 1767 roku. Był posłem województwa łęczyckiego na Sejm Repninowski[8]. Brał udział w pracach komisji mieszanej do spraw przyznania praw dysydentom. Na Sejmie Rozbiorowym 1773-1775 wszedł w skład delegacji wyłonionej pod naciskiem dyplomatów trzech państw rozbiorczych, mającej przeprowadzić rozbiór[9]. W 1775 roku wszedł w skład Rady Nieustającej. 18 września 1773 roku podpisał traktaty cesji przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów ziem zagarniętych przez Rosję, Prusy i Austrię w I rozbiorze Polski[10]. Członek konfederacji Andrzeja Mokronowskiego w 1776 roku[11]. Na sejmie 1776 powołany do deputacji skarbowej litewskiej i Komisji Skarbowej Koronnej.

8 maja 1767 roku odznaczony Orderem Świętego Stanisława i 12 maja 1777 Orderem Orła Białego. W 1769 roku cesarzowa Katarzyna II udekorowała go Orderem św. Aleksandra Newskiego za działalność na rzecz równouprawnienia prawosławnych.

W czasie insurekcji kościuszkowskiej ujawniono dokumenty ambasady rosyjskiej, w których znalazły się kwity potwierdzenia odbioru przez niego od Rosjan półrocznego jurgieltu w wysokości 750 czerwonych złotych w latach 1778, 1786 i 1787[12]

Był wolnomularzem[13].

Przypisy

  1. ↑ biografia w iPSB
  2. ↑ Urzędnicy województw łęczyckiego i sieradzkiego XVI-XVIII wieku. Spisy. Oprac. Edward Opaliński i Hanka Żerek-Kleszcz. Kórnik 1993, s. 253.
  3. ↑ Antoni Magier, Estetyka miasta stołecznego Warszawy, 1963, s. 433.
  4. ↑ Diarjusze sejmowe z wieku XVIII.T.III. Diarjusze sejmów z lat 1750, 1752, 1754 i 1758, Warszawa 1937, s. 284.
  5. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 92.
  6. ↑ Dyaryusz seymu convocationis siedmio- niedzielnego warszawskiego : zdania, mowy, projekta y manifesta w sobie zawierający, przez sessye zebrany r. p. 1764, brak paginacji, foliacja k. 87.
  7. ↑ Volumina Legum, t. VII, Petersburg 1860, s. 29.
  8. ↑ Antoni Sozański, Imienne spisy osób duchownych, świeckich i wojskowych, które w pierwszych ośmiu latach panowania króla Stanisława Poniatowskiego od 1764-1772 r. w rządzie lub przy administracyi Rzeczypospolitéj udział brały [...]. Cz. 1, Tablice i rejestr, Kraków 1866, s. 33.
  9. ↑ Ryszard Chojecki, Patriotyczna opozycja na sejmie 1773 r., w: Kwartalnik Historyczny, LXXIX, nr 3, 1972, s. 545-562.
  10. ↑ Volumina Legum t. VIII, Petersburg 1860, s. 20-48.
  11. ↑ Volumina Legum, t. VIII, Petersburg 1860, s. 527.
  12. ↑ Gazeta Rządowa nr 58, 31 sierpnia 1794, s. 234.
  13. ↑ Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 156.
Wojewodowie łęczyccy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szymon_Dzierzbicki&oldid=51720135”