Tadeusz Ludwik Smyczyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Ludwik Smyczyński
major major
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1899
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

21 kwietnia 1986
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Pociąg Pancerny Nr 2 „Smok”,
Krakowski Pułk Artylerii Wałowej,
5 Pułk Artylerii Ciężkiej,
Pociąg Pancerny Nr 7 „Paderewski”,
Dywizjon Ćwiczebny Pociągów Pancernych,
Pociąg Pancerny Nr 2 „Śmigły”,
2 Dywizjon Pociągów Pancernych,
2 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów,
8 Pułk Artylerii Polowej,
2 Dywizjonu Artylerii Konnej,
61 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca pociągu pancernego,
dowódca dywizjonu artylerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Tabliczka nagrobna Tadeusza Ludwika Smyczyńskiego

Tadeusz Ludwik Smyczyński (ur. 30 maja 1899 w Czerniowcach, zm. 21 kwietnia 1986 w Londynie) – major artylerii Wojska Polskiego II RP, po wojnie awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Ludwik Smyczyński urodził się 30 maja 1899 w Czerniowcach[1][2]. Był jednym z sześciorga dzieci Ludwika (1864–1945, c. k. inspektor pracy) i Marii z domu Klimek[3]. Jego rodzeństwem byli Wanda (1895–1923), Jadwiga (ur. 1903, po mężu Jaśkiewicz), Stanisław (ur. 1905, oficer Wojska Polskiego, emigrant w Argentynie), Maria (1907–2000, po mężu Falęcka, pianistka), Zofia (1909–1995, po pierwszym mężu Niedźwiecka, po drugim Michalik)[3].

Kształcił się w C. K. III Gimnazjum w Krakowie, gdzie podczas I wojny światowej będąc w VII klasie w roku szkolnym 1916/1917 został powołany do służby wojskowej (w szeregach c. i k. armii lub Legionów Polskich – sprawozdanie szkolne nie sprecyzowało tego faktu wskazując obie możliwości przy wskazaniu grupy uczniów)[4], w 1917 ukończył VIII klasę i 16 listopada 1917 zdał egzamin dojrzałości[1].

Był w składzie pociągu pancernego „Smok”, który w drugiej połowie grudnia 1918 wyruszył na odsiecz Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej, a od 20 stycznia do 10 maja 1919 brał udział w walkach na Wołyniu i Polesiu[3]. Dekretem Naczelnego Wodza Wojsk Polskich z 31 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego jako były oficer z armii austro-węgierskiej w stopniu podporucznika i otrzymał przydział do Krakowskiego pułku artylerii wałowej[5]. W 1920 uczestniczył w działaniach na froncie białoruskim podczas wojny polsko-ukraińskiej[3]. Został awansowany na stopień porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7]. Jako oficer nadetatowy krakowskiego 5 pułku artylerii ciężkiej od 1922 do 1923 był dowódcą pociągu pancernego nr 7 „Paderewski”[8][3], a w 1924 przydzielony do dywizjonu ćwiczebnego pociągów pancernych był dowódcą pociągu pancernego Nr 2 „Śmigły”[9]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927[10][11]. W 1928 jako oficer 5 pułku artylerii ciężkiej był przydzielony do 2 dywizjonu pociągów pancernych w Niepołomicach[12]. W 1932 był oficerem 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach[13]. W stopniu kapitana był także oficerem 8 pułku artylerii polowej[3]. Awansowany do stopnia majora sprawował stanowisko zastępcy dowódcy 2 dywizjonu artylerii konnej w Dubnie od 1938 do 1939[3]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził II dywizjonem 61 pułku artylerii lekkiej. Został wzięty do niewoli przez Niemców i był osadzony w oflagu[3].

Po oswobodzeniu i zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii[3]. Był zatrudniony w Bibliotece Polskiej w Londynie[3]. Został awansowany na stopień podpułkownika[3].

Zmarł 21 kwietnia 1986[3]. Jego prochy zostały pochowane w kolumbarium przy kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. III Gimnazyum w Krakowie za rok szkolny 1917/18. Kraków: 1918, s. 19, 30.
  2. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2017-06-24].
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Roman Adler: Ludwik, Tadeusz Smyczyńscy. atest.com.pl. [dostęp 2017-06-24].
  4. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. III Gimnazyum w Krakowie za rok szkolny 1916/17. Kraków: 1918, s. 36, 73.
  5. ↑ 527. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 385, Nr 15 z 11 lutego 1919. 
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 825.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 749.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 787, 991.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 706, 904.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 469.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 437.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 670.
  14. ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 30, Nr 4 z 31 grudnia 1977. 
  15. ↑ Komunikat o nadaniu Krzyża Zasługi. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 36, Nr 4 z 31 grudnia 1977. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Ludwik_Smyczyński&oldid=72318779”