Temp-2S
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Inne nazwy |
15Ż42, RS-14, SS-16, Sinner |
| Typ | |
| Przeznaczenie |
pocisk strategiczny |
| Wyrzutnia |
mobilny-drogowy |
| Status |
nieaktywny |
| Lata służby |
1976 – 1985 |
| Długość |
18,5 m |
| Średnica |
1,79 m |
| Masa startowa |
37,0 t |
| Napęd |
3-stopniowy, na paliwo stałe |
| Zasięg |
9000 km |
| Udźwig |
940 kg |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe |
| Celność |
CEP: 1,2 – 1,6 km |
| Głowica |
1 × 0,65 – 1,5 Mt |
Temp-2S (NATO: SS-16 Sinner) — rakietowy pocisk balistyczny stanowiący pierwszą radziecką próbę opracowania efektywnego operacyjnie mobilnego, drogowego systemu ICBM. Ogółem, w Wotkińskich Zakładach Mechanicznych wyprodukowano ok. 200 pocisków tego typu, z których przed zawarciem traktatu SALT II, około sześćdziesięciu sztuk zostało dostarczonych do składnicy w Plesiecku. Jakkolwiek system Temp-2S nie został nigdy oficjalnie przyjęty do służby, pewna liczba pocisków tego systemu rozpoczęła dyżur bojowy 21 lutego 1976 roku, a według źródeł zachodnich, do 50 pocisków zostało rozmieszczonych w 1978 roku. W podpisanym przez ZSRR traktacie SALT II Związek Radziecki zobowiązał się do nie produkowania, nie testowania oraz nie rozmieszczania żadnego pocisku Temp-2S lub jego trzeciego stopnia napędowego. Do roku 1985 całe wyposażenie pomocnicze systemu zostało usunięte z Plesiecka, a sam system został w traktacie INF określony jako "system nierozmieszczony".
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Podwig, Oleg Bukharin, Timur Kadyshew, Eugeni Miasnikow, Igor Sutyagin i inni: Russian Strategic Nuclear Forces. The MIT Press i Moscow Institute of Physics and Technology, 2004. ISBN 0-262-16202-4.