Wacław Domieniecki

Wacław Domieniecki
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1910 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 lipca 1988 ; Warszawa
Typ głosu	tenor
Zawód	śpiewak, aktor
Aktywność	1938–1977
	Odznaczenia

Wacław Domieniecki (ur. 9 kwietnia 1910 w Warszawie, zm. 4 lipca 1988 tamże) – polski śpiewak (tenor), solista operowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Andrzeja^[1]. W młodości fascynowały go dwie rzeczy: śpiew oraz samoloty. Ukończył warszawską Szkołę Samochodowo-Lotniczą i podjął pracę najpierw w Państwowych Zakładach Lotniczych, a następnie na stołecznym lotnisku Okęcie jako kontroler lotniczy. Jednocześnie kształcił się w dziedzinie śpiewu, uczęszczając do Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie uczył się pod kierunkiem Stefana Beliny-Skupiewskiego. Debiutował w 1938 roku na bankiecie, wydanym z okazji zdobycia przez bombowiec PZL.37 Łoś złotego medalu na Międzynarodowym Salonie Lotniczym w Paryżu.

Podczas II wojny światowej pozostał w Warszawie, pracując w sklepie z artykułami liturgicznymi i jednocześnie pobierając lekcję śpiewu u Heleny Moyseowiczowej-Fiszler. W 1941 roku podczas jednego z bombardowań został ranny, wskutek czego wyprowadził się z miasta. Po zakończeniu walk, w 1945 roku został solistą Miejskiej Filharmonii w Łodzi, z zespołem której dawał koncerty na terenie kraju. W kolejnych latach był solistą Opery Śląskiej w Bytomiu (1945–1947), Opery Poznańskiej (1949–1954) oraz Opery Warszawskiej (1954–1961), z której został w 1961 roku zwolniony wraz z grupą artystów przez dyrektora Bohdana Wodiczkę. Wówczas to przeniósł się do Poznania, by w 1966 roku powrócić na scenę warszawskiego Teatru Wielkiego, gdzie śpiewał do przejścia na emeryturę w 1977 roku. Występował również zagranicą, w krajach bloku wschodniego: Czechosłowacja, Rumunia, Węgry, NRD i ZSRR (w Moskwie wystąpił na scenie Teatru Bolszoj).

W 1950 roku wystąpił w filmie Warszawska premiera (reż. Jan Rybkowski), gdzie wcielił się w rolę włoskiego tenora. Natomiast w 1953 roku wziął udział w nagraniu pierwszego kompletnego płytowego wydania polskiej opery - była to Halka Stanisława Moniuszki, nagrana przez zespół Opery Poznańskiej pod dyrekcją Waleriana Bierdiajewa.

Zmarł w Warszawie, pochowany 8 lipca 1988 na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 85D-2-23)^[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (15 stycznia 1953)^[1]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[3]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b M.P. z 1953 r. nr 14, poz. 190 „za wybitne zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
↑ Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-12-29] .
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Wacław Domieniecki. archiwum.teatrwielki.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).
Jacek Chodorowski: Wacław Domieniecki. maestro.net.pl. [dostęp 2023-04-12]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Wacław Domieniecki w bazie filmpolski.pl

[:0-1] M.P. z 1953 r. nr 14, poz. 190 „za wybitne zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

[2] Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-12-29] .

[3] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

[1]

[2]

[3]