Walerian Bierdiajew
 Zdjęcie z 1934 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| Narodowość | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Walerian Bierdiajew (ur. 7 marca 1885 w Grodnie, zm. 28 listopada 1956 w Warszawie) – polski dyrygent i pedagog.
Życiorys
Walerian Bierdiajew urodził się w Grodnie 7 marca 1885 i był synem Waleriana oraz Aleksandry z domu Sokołowska[1]. W Kijowie uczył się początkowo gry na skrzypcach oraz uczęszczał do gimnazjum i ukończył politechnikę. Następnie studiował w Lipsku u Stephana Krehla, Maksa Regera i Arthura Nikischa. Uzyskał dyplom i debiutował w 1906 w Dreźnie jako dyrygent operowy[1].
W latach 1907–1921 przebywał w Rosji będąc między innymi dyrygentem orkiestry Teatru Maryjskiego. Przyjechał do Polski w 1921 i w latach 1921–1925 dyrygował w Polsce i innych krajach europejskich. W latach 1925–1930 przebywał w ZSRR, gdzie występował w wielu miastach m.in. jako główny dyrygent filharmonii leningradzkiej[1]. W Kijowie wykładał dyrygenturę. We wrześniu 1930 powrócił do Warszawy, gdzie został dyrygentem Teatru Wielkiego oraz od 1931 był też prof. dyrygentury i prowadził klasę operową oraz chóry w Warszawskim Konserwatorium Muzycznym[1].
Podczas okupacji brał udział w konspiracyjnym życiu muzycznym. Po wojnie działał w Krakowie, od 1945 jako dyrektor Filharmonii, a od 1948 również Opery. W okresie od 24 września 1949 do 1954 był dyrektorem Opery i profesorem PWSM w Poznaniu[1]. Prowadził także klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, gdzie jego studentami byli m.in. Adam Kopyciński oraz Stanisław Skrowaczewski.
Jego uczniami byli między innymi : Andrzej Panufnik, Bohdan Wodiczko, Jan Krenz, Henryk Czyż, Stanisław Skrowaczewski, Stefan Stuligrosz, Krzysztof Missona, Józef Wiłkomirski.
Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[2].
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1953, za wybitne zasługi w dziedzinie kultury i sztuki)[3]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1952, za wybitne zasługi w dziedzinie krzewienia kultury muzycznej)[4]
Przypisy
- ↑ a b c d e Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 56.
- ↑ Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 100. ISBN 978-83-7031-808-6.
- ↑ M.P. z 1953 r. nr 14, poz. 190.
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 57, poz. 878.
Bibliografia
- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 55. ISBN 83-01-02722-3.