Wasilij Barsukow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Barsukow
Василий Николаевич Барсуков
22+4 zwycięstwa
pułkownik lotnictwa pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

6 sierpnia 1922
Griemuczij Ruczej, gubernia twerska

Data i miejsce śmierci

26 września 1990
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1947,
1951–1958

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Aleksandra Newskiego (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za zasługi bojowe”

Wasilij Nikołajewicz Barsukow (ros. Василий Николаевич Барсуков, ur. 6 sierpnia 1922 we wsi Griemuczej Ruczej w guberni twerskiej (obecnie rejon bieżecki w obwodzie twerskim), zm. 26 września 1990 w Moskwie) – radziecki lotnik wojskowy, pułkownik, Bohater Związku Radzieckiego (1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Od 1929 mieszkał w Rieutowie, gdzie do 1938 skończył 7 klas szkoły, w 1940 ukończył szkołę uniwersytetu fabryczno-zawodowego w Moskwie, od grudnia 1940 do marca 1941 pracował w moskiewskiej fabryce. W marcu 1941 ukończył aeroklub w Moskwie i został żołnierzem Armii Czerwonej, w kwietniu 1942 ukończył czernihowską wojskową szkołę lotniczą ewakuowaną do Kyzył-Arwat, od kwietnia do sierpnia 1942 służył w zapasowym pułku lotniczym. Od sierpnia 1942 uczestniczył w wojnie z Niemcami jako lotnik 519 pułku lotnictwa myśliwskiego, a od października 1942 do maja 1945 kolejno lotnik, dowódca klucza, zastępca dowódcy i dowódca eskadry 18 gwardyjskiego pułku lotnictwa myśliwskiego. Od sierpnia do października 1942 i ponownie od lutego 1943 do kwietnia 1944 walczył na Froncie Zachodnim, a od kwietnia 1944 do maja 1945 3 Białoruskim, brał udział w operacji rżewsko-syczewskiej, rżewsko-wiaziemskiej, smoleńsko-rosławskiej, witebsko-orszańskiej, mińskiej, memelskiej, gimbinneńskiej, insterbursko-königsbergskiej, königsbergskiej i zemlandzkiej. 22 sierpnia 1942 w rejonie Rżewa został ranny. Wykonał 346 lotów bojowych i stoczył 72 walki powietrzne, w których strącił osobiście 22 i w grupie 4 samoloty wroga.

Po wojnie do lutego 1946 dowodził eskadrą pułku lotnictwa myśliwskiego w Białoruskim Okręgu Wojskowym, od lutego do lipca 1946 leczył się w sanatorium w Gurzufie na Krymie, później dowodził eskadrą pułku lotnictwa myśliwskiego w Taurydzkim Okręgu Wojskowym, w czerwcu 1947 został zwolniony do rezerwy w stopniu majora. W 1953 ukończył Moskiewski Zaoczny Instytut Prawniczy, od lutego 1951 ponownie służył w armii, pracował w Głównym Sztabie Sił Powietrznych, był m.in. oficerem Wydziału Operacyjnego Sztabu Obrony Powietrznej Linii Przygranicznej, a w latach 1953–1956 oficerem i starszym oficerem w Zarządzie Bojowym Centralnego Punktu Dowódczego Obrony Przeciwlotniczej. Kolejno w latach 1956–1958 pracownikiem naukowym Wydziału Naukowo-Badawczego Sztabu Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Kraju, we wrześniu 1958 został zwolniony do rezerwy w stopniu podpułkownika. Później pracował w przedsiębiorstwach obronnych. Od 1964 do 1978 był inżynierem w Centralnym Naukowo-Badawczym Instytucie Radiotechnicznym, w 1975 otrzymał stopień pułkownika.

Został pochowany na Cmentarzu Nikoło-Archangielskim pod Moskwą[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

i inne.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]