Willa Heinricha Dietza w Bydgoszczy
53°07′47″N 18°00′27″E/53,129722 18,007500 nr rej. A/510/1-3 z 29 września 1998[1]
| |
 Widok od ul. Gdańskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Gdańska 48 |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
3 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Pierwszy właściciel |
Heinrich Dietz |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
| 53°07′47″N 18°00′27″E/53,129722 18,007500
| |
Willa Heinricha Dietza w Bydgoszczy – zabytkowa willa w Bydgoszczy, zwana też Willa Flora.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Budynek stoi we wschodniej pierzei ul. Gdańskiej, między a ul. Śniadeckich, a ul. Słowackiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Willę wzniesiono w latach 1897-1898 prawdopodobnie według projektu berlińskiego architekta Heinricha Seelinga. Właściciel willi był członkiem rady miejskiej i posłem do sejmu pruskiego. Budynek do 1937 r. pozostawał w rękach jego spadkobierców[2]. W czasie okupacji hitlerowskiej w latach 1940-1945 był siedzibą miejskiego dowództwa SS. Po 1945 r. przekazano go Rozgłośni Polskiego Radia Pomorza i Kujaw.
W 1995 r. budynek został odnowiony, za co Rozgłośnia Polskiego Radia PIK otrzymała nagrodę I stopnia w konkursie organizowanym przez Generalnego Konserwatora Zabytków dla najlepszego użytkownika obiektu zabytkowego[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Willę wzniesiono w stylu eklektycznym z elementami neogotyckimi[4] i neorenesansowymi[2]. Być może jego styl jest również zainspirowany angielskimi wpływami architektury malowniczej[5]. Obiekt założony został na nieregularnym rzucie, z częścią główną zbliżoną do prostokąta. Bryła budynku jest mocno rozczłonkowana, urozmaicona ryzalitami, balkonami i loggiami[4].
Ponad elewację frontową (zachodnią) przestaje trójkondygnacyjny ryzalit z balkonem, ulokowany na osi i przykryty dwuspadowym dachem naczółkowym. Drugi ryzalit umieszczony na skraju budynku, mieści loggię krytą dachem pulpitowym. Murowane balustrady dekorowane są stylizowaną formą trójliścia[4]. Do dekoracji elewacji użyto również elementów spływów wolutowych oraz sterczyn w kształcie obelisku[2].
Nazwę Willa Flora zawdzięcza nieistniejącej obecnie polichromii zdobiącej loggię. Wnętrze budynku zdobi malowany fryz - ptaki i kwiaty. Zachowały się także okazałe stolarki i boazerie, jak również strop ze złoconymi dekoracjami, wykonanymi w technice papier-màché. Od wschodniej strony do obiektu przylega niewielki ogród z oryginalną XIX-wieczną fontanną ozdobioną polichromowaną rzeźbą czapli (wg[5] żurawia.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Willa przed zmianą kolorystyki elewacji
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo kujawsko-pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2014-02-28].
- ↑ a b c Bręczewska-Kulesza Daria: Bydgoskie realizacje Heinricha Seelinga. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 4. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1999
- ↑ Wysocka Agnieszka: Willa Blumwego. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 2. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1997
- ↑ a b c Parucka Krystyna. Zabytki Bydgoszczy – minikatalog. „Tifen” Krystyna Parucka. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-927191-0-6
- ↑ a b Bręczewska-Kulesza Daria, Derkowska-Kostkowska Bogna, Wysocka A., [i inni]: Ulica Gdańska. Przewodnik historyczny, Bydgoszcz 2003
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bręczewska-Kulesza Daria, Derkowska-Kostkowska Bogna, Wysocka A., [i inni]: Ulica Gdańska. Przewodnik historyczny, Bydgoszcz 2003
- Bręczewska-Kulesza Daria: Bydgoskie realizacje Heinricha Seelinga. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 4. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 1999
- Parucka Krystyna. Zabytki Bydgoszczy – minikatalog. „Tifen” Krystyna Parucka. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-927191-0-6
