Wincenty Pałczyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wincenty Pałczyński
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1898
Cieszanów

Data i miejsce śmierci

między 9 a 11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

14 Pułk Piechoty Ziemi Kujawskiej
63 Toruński Pułk Piechoty
Mazowiecka Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii
10 Kaniowski Pułk Artylerii Lekkiej
Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii
Mazowiecka Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii

Stanowiska

zastępca komendanta szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Wincenty Franciszek Pałczyński (ur. 2 lutego 1898 w Cieszanowie, zm. między 9 a 11 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Jana i Rozalii Ciećkiewicz[3]. Absolwent Seminarium nauczycielskiego w Rzeszowie[1]. Uczestnik I wojny światowej w szeregach armii austro-węgierskiej.

W Wojsku Polskim od 1918. Został wcielony do 14 pułku piechoty. W jego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został odznaczony Krzyżem Walecznych.

19 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu porucznika piechoty z dniem 1 kwietnia 1920 z grupy oficerów byłej armii austro-węgierskiej[4]. 20 kwietnia 1921 został odkomenderowany z 14 pułku piechoty do Dowództwa Okręgu Generalnego Łódź[5]. W 1923 w stopniu porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1323 lokatą służył w 63 pułku piechoty[6].

Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem do 10 pułku artylerii ciężkiej w Pikulicach koło Przemyśla[7]. 12 kwietnia 1927 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. W lipcu 1929 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim[9][10] na stanowisko instruktora 3. baterii[3]. W 1934 został przeniesiony do 10 pułku artylerii lekkiej[11]. 27 czerwca 1935 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 39. lokatą w korpusie oficerów artylerii[12] i wyznaczony dowódcą dywizjonu w 10 pal[13]. W marcu 1939 był zastępcą komendanta i dyrektorem nauk Mazowieckiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii[14].

Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 015/2 poz 62, nr akt 3763[15] z 5.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943 wpis w księdze czynności pod datą 24.04.1943. Figuruje liście AM-178-478 i Komisji Technicznej PCK GARF-478 (nazwisko zapisano jako Palczyński). Przy szczątkach w mundurze majora znaleziono legitymację oficerską, pamiętnik, łańcuszek z medalikiem, list z kopertą[16][17]. Znajduje się na liście ofiar opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i Nowym Kurierze Warszawskim nr 105.

W Archiwum Robla znajduje się: spis dokumentów, notatnik i przedmioty znalezione przy jego szczątkach (pakiet 0478); jest wspomniany (bez imienia) w niedatowanej zapisce a także w spisie oficerów z dnia 31 marca 1940 w kalendarzyku znalezionym przy zwłokach kapitana Zygmunta Gosiewskiego (pakiet 01872-03, 05); prawdopodobnie Pałczyński jest właścicielem papierośnicy znalezionej wśród rzeczy przy zwłokach majora Konstantego Jamiołkowskiego (pakiet 0489-02, 03).

Sąd Grodzki w Łomży postanowieniem SG. Zg. 73/1947 z 1947 uznał Wincentego Pałczyńskiego za zmarłego[1].

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans zostały ogłoszone 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez prezydenta RP na uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Dąb Pamięci zasadzony przez Urząd Miasta i Gminy Zambrów, ul Fabryczna 3, certyfikat 1589/605/WE/2009[18][19]
  • Tablica Katyńska w kościele Chrystusa Króla w Jarosławiu[20]

Ordery i Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 573.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 185.
  3. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 459.
  4. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 8), Warszawa, 26 lutego 1921, s. 325.
  5. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 17), Warszawa, 30 kwietnia 1921, s. 877.
  6. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 305, 434.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1928, s. 418, 469.
  8. ↑ „Dziennik Personalny” (R.8, nr 13), Warszawa, 20 kwietnia 1927, s. 123.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 193.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 192, 816.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.15, nr 14), Warszawa, 22 grudnia 1934, s. 265.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.16, nr 9), Warszawa, 28 czerwca 1935, s. 71.
  13. ↑ „Dziennik Personalny” (R.16, nr 11), Warszawa, 31 sierpnia 1935, s. 96.
  14. ↑ a b c Rybka R. Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 163, 468.
  15. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 625.
  16. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 178.
  17. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-06-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  18. ↑ Bohaterowie – Strona 370 – Katyń… ocalić od zapomnienia [online] [dostęp 2019-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-01] (pol.).
  19. ↑ W ten sposób Zambrowianie uczcili 96 ofiar zbrodni katyńskiej [online], zambrow.org, 19 października 2009 [dostęp 2019-06-11].
  20. ↑ Nazwiska upamiętnione na tablicach katyńskich w 2005 roku [online], Parafia Chrystusa Króla w Jarosławiu, 12 kwietnia 2011 [dostęp 2019-06-10] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
  • Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1923
  • Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1924
  • Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Pałczyński&oldid=71195498”