Zbigniew Farmus

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 06:53, 19 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Zbigniew Farmus (ur. 1949) – działacz polonijny z Kanady. Polityk AWS, doradca Romualda Szeremietiewa w Ministerstwie Obrony Narodowej.

Życiorys

Młodość w Polsce

Absolwent socjologii na Uniwersytetu Warszawskim (1972). W latach 1972–1973 pracował jako ładowacz w Przedsiębiorstwie Transportu i Sprzętu Budowlanego we Wrocławiu, a następnie, do 1979, jako starszy asystent w Zakładzie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego.

Emigracja

W 1979 wraz z żoną i dziećmi wyjechał z PRL do Austrii. Pozostał na emigracji. W 1982 osiedlił się w Kanadzie, uzyskał obywatelstwo kanadyjskie i przebywał tam do 1992. Wydawał największy tygodnik polonijny „Echo Tygodnia” i działał w międzynarodowej organizacji popierającej Solidarność o nazwie Conference Solidarity Support Organisation. Był członkiem pro-solidarnościowej kanadyjsko-polonijnej organizacji o nazwie Polish-Canadian Action Group (PCAG). Jako przedstawiciel PCAG uczestniczył w międzynarodowych konferencjach na rzecz poparcia Solidarności w Nowym Jorku, Los Angeles, Edmonton, Toronto, Caracas, Lund, Paryżu i Londynie. Był też przedstawicielem Polskiej Partii Niepodległościowej na terenie Kanady.

Od połowy lat 80. XX w. aż do samorozwiązania, był członkiem Rady Narodowej RP na Uchodźstwie i wiceprzewodniczącym jej oddziału w Kanadzie.

Delegat Kongresu Polonii Kanadyjskiej na Pierwsze Spotkanie Kraj - Emigracja - Polonia Wschód-Zachód w 1990, zorganizowane pod patronatem marszałka Senatu RP Andrzeja Stelmachowskiego. Delegat Rady Narodowej RP - Oddział w Kanadzie na uroczystość przekazania w Warszawie insygniów władzy przez prezydenta RP Ryszarda Kaczorowskiego wybranemu prezydentowi Lechowi Wałęsie.

Działalność polityczna w Polsce

W roku 1992 wrócił do Polski. Był współorganizatorem Ruchu dla Rzeczypospolitej. Działał na rzecz zjednoczenia prawicy w Przymierzu dla Polski i Obozie Patriotycznym. Był współorganizatorem AWS. W wyborach parlamentarnych 1997 startował w Warszawie z listy AWS zdobywając ponad 4000 głosów, mimo to nie został posłem.

Był członkiem Rady Politycznej RS AWS. Został zatrudniony w 1998 jako doradca wiceministra Obrony Narodowej Romualda Szeremietiewa w pionie uzbrojenia i sprzętu wojskowego MON, pracował tam do zatrzymania przez UOP w lipcu 2001 w czasie rejsu promem do Szwecji.

Oskarżony najpierw na łamach dziennika "Rzeczpospolita" o bezprawny dostęp do tajemnicy i praktyki korupcyjne został aresztowany. Po kilkuletnim śledztwie warszawska prokuratura apelacyjna postawiła mu zarzuty żądania 150 tysięcy dolarów i otrzymanie 20 tysięcy dolarów łapówek od producentów uzbrojenia oraz zapoznawanie się z tajnymi informacjami bez wymaganego zezwolenia. W areszcie śledczym spędził dwa i pół roku.

W tym czasie pojawiły się wątpliwości, czy te zarzuty są prawdziwe[1]. Ukazały się artykuły podważające wiarygodność oskarżeń[2][3][4][5][6][7]. Po wielomiesięcznym procesie został uniewinniony z zarzutów łapownictwa przez sąd w grudniu 2006, ale jednocześnie został uznany winnym nieuprawnionego dostępu i ujawniania tajemnic państwowych. Sąd skazał go na dwa i pół roku więzienia zaliczając w poczet kary czas spędzony w areszcie. Proces odbył się przy drzwiach zamkniętych, a uzasadnienie wyroku zostało utajnione[8][9]. 2 lutego 2017 lutego uniewinniony także od zarzutów korupcyjnych i ujawnienia tajemnicy służbowej[10].

Twórczość i nagrody

Jest autorem ponad 1500 artykułów publicystycznych i komentarzy politycznych, w istotnej części na tematy wojskowe zamieszczane głównie na łamach "Echa", także w innych tytułach prasy polskiej, polonijnej i zagranicznej[potrzebny przypis]. Był współautorem programu AWS w dziedzinie bezpieczeństwa narodowego i obronności. W 1999 podjął pracę nad doktoratem w Akademii Obrony Narodowej.

Za zasługi dla niepodległości odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP na uchodźstwie w 1988 oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi przez Prezydenta RP w 1999[11]. Minister obrony narodowej Janusz Onyszkiewicz awansował go na stopień porucznika rezerwy Wojska Polskiego i odznaczył medalem MON za wzorowe wykonywanie obowiązków (1999)[potrzebny przypis].

Przypisy

  1. ↑ "Był raz niewinny minister" Dariusz Cychol, Andrzej Rozenek, NIE, nr 23/2009
  2. ↑ „Głupota "NIE" i desant lotniczy”, Dariusz Cychol, NIE, nr. 27/2004 [martwy link]
  3. ↑ Farmusony redaktor Marszałek Michał Gracki, NIE, nr 43/2004
  4. ↑ „Opluty, zaszczuty, skompromitowany”, Tomasz Gawiński, Tygodnik Angora, nr 39/2005
  5. ↑ „Zrobiony na szaro, Piotr Nisztor”, Gazeta Polska, nr 4/2006
  6. ↑ „Zahaczony”, Piotr Pytlakowski, Polityka, nr 12/2006
  7. ↑ „Operacja Szary Mietek”, Leszek Szymowski, Polskie Radio, dn. 2007.02.07
  8. ↑ „2,5 roku więzienia dla byłego asystenta Szeremietiewa”, Dariusz Rembelski, Dziennik, dn. 2006.12.18
  9. ↑ "Komentarz do wyroku"
  10. ↑ Były asystent Szeremietiewa niewinny, „Informacje, publicystyka, wiadomości, opinie | niezalezna.pl” [dostęp 2017-02-12] (pol.).
  11. ↑ Postanowienie Prezydenta RP z dnia 25 stycznia 1999 r. o nadaniu odznaczeń. (M.P. z dnia 20 kwietnia 1999 r.)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zbigniew_Farmus&oldid=51756245”