14 Dywizja Pancerna (ZSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Andriej Sztiewniew |
| Ostatni |
płk Iwan Wasiljew |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Formacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
14 Dywizja Pancerna (ros. 14-я танковая дивизия) – radziecka dywizja pancerna z okresu II wojny światowej.
14 Dywizja Pancerna sformowana została w czerwcu 1940 na bazie 55 Brygady Czołgów Lekkich. Po ataku 22 czerwca 1941 wojsk III Rzeszy i państw satelickich na Związek Radziecki, wchodziła w skład 7 Korpusu Zmechanizowanego 20 Armii i brała udział w jego obronie[1]. W czasie walk pod Witebskiem służący w 14 DPanc. por. Jakow Dżugaszwili, syn Józefa Stalina dostał się do niemieckiej niewoli[2]. Jakow Dżugaszwili dowodził baterią w 14 pułku haubic należącym do 14 DPanc. Rozformowanie Dywizji nastąpiło 19 sierpnia 1941, a wchodzące w jej skład pododdziały zostały włączone w skład innych jednostek[3].
Dowódcy 14 Dywizji Pancernej
[edytuj | edytuj kod]- płk Andriej Sztiewniew (1940 - 22 czerwca 1941),
- płk Iwan Wasiljew[1] (23 czerwca 1941 - 29 sierpnia 1941)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
- Andrew Nagorski: Największa bitwa Moskwa 1941-1942. Stalin, Hitler i rozpaczliwa walka o Moskwę, która zmieniła bieg drugiej wojny światowej. Poznań: 2008. ISBN 978-83-7510-100-3.