85 mm armata przeciwpancerna D-44

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
85 mm armata dywizyjna wz. 1944 (D-44)
85-мм дивизионная пушка Д-44
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Uralmasz

Rodzaj

armata przeciwpancerna

Historia
Prototypy

1943–1944

Produkcja seryjna

1945–1954

Wyprodukowano

10800 szt.

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

85 mm

Długość lufy

4685 mm

Donośność

15 600 m

Prędkość pocz. pocisku

793 m/s (odłamkowego)
800 m/s (przeciwpancerno-smugowy)
1050 m/s (przeciwpancerno-podkalibrowy)

Długość

8340 mm

Szerokość

1730 mm

Wysokość

1420 mm

Masa

1725 kg

Kąt ostrzału

-7° do +35° (w pionie)
54° (w poziomie)

Szybkostrzelność

do 20 strz./min.

Czas przejścia w położenie bojowe

40-60 s.

Prędkość marszowa

do 60 km/h

85 mm armata przeciwpancerna D-44 (ros. 85-мм дивизионная пушка Д-44) – holowana przeciwpancerna armata dywizyjna wz. 1944 konstrukcji radzieckiej[1].

Działo znajduje się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Opracowano je w czasie drugiej wojny światowej i jest półautomatyczne[1].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Armata posiada lufę monoblokową, bruzdowaną na końcu której znajduje się hamulec wylotowy. Połączona jest z nasadą zamkową za pomocą tulei łączącej. Ma zamek klinowy o ruchu pionowym zawierający mechanizm odpalający, zabezpieczający, powtórnego napinania iglicy, automatycznego otwierania i samoczynnego zamykania zamka oraz wyrzutnik[1]. Posiada dźwigniowo-naciskowy mechanizm spustowy. Lufa tworzy zespół odrzutowy wraz z nasadą zamkową, poruszający się w cylindrycznej kołysce zamocowanej czopami w gniazdach łożyska górnego. Łoże górne jest osadzone obrotowo ma czopie łoża dolnego[1].

Półosie kół jezdnych ułożyskowane są w sponie czołowej i wraz z wałkami skrętnymi i mechanizmem różnicowym tworzą mechanizm resorowy armaty, który po rozwarciu ogonów jest samoczynnie wyłączany[1].

Zespół odrzutowy jest zrównoważony przez pneumatyczny odciążacz typu pchającego. Do naprowadzania działa służy zębaty mechanizm podniesieniowy typu łukowego i śrubowy mechanizm kierunkowy. Do sprzęgnięcia zespołu odrzutowego z łożem zastosowano hydro-pneumatyczny oporopowrotnik typu wrzecionowego[1].

Armata wyposażona jest w celownik mechaniczny S-71 służący do strzelania z zakrytych stanowisk i optyczny do strzelania na wprost[1].

Do strzelania stosowane są naboje zespolone z pociskami odłamkowymi o masie 9,54 kg, przeciwpancerno- smugowe tępogłowicowe z czopem balistycznym o masie 9,2 kg, przeciwpancerno-smugowe ostrogłowicowe o masie 9,34 kg, przeciwpancerno-smugowe podkalibrowe o masie 5 kg, błyskowo-dymne o masie 0,1 kg[1].

Warianty[edytuj | edytuj kod]

Po wprowadzeniu ulepszeń w armacie występują jej odmiany[1]:

  • D-44N – z celownikiem noktowizyjnym (nocny)
  • D-44M – z instalacją oświetleniowo-sygnalizacyjną
  • D-44MN – z celownikiem noktowizyjnym
  • SD-44 – z napędem pomocniczym

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 56. ISBN 83-86028-01-7.