Przejdź do zawartości

Adam Wilczyński (oficer)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Wilczyński
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 października 1896
Rutka-Tartak

Data i miejsce śmierci

30 marca 1968
Sopot

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion „Wilk”

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Wybitnej Służby (Wielka Brytania) Krzyż Wojenny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Adam Wilczyński (ur. 22 października 1896 w Rutce-Tartaku, zm. 30 marca 1968 w Sopocie) – major piechoty Wojska Polskiego, „murmańczyk”, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 października 1896 w Rutce-Tartaku, w rodzinie Feliksa i Marii. W trakcie I wojny światowej był oficerem Armii Imperium Rosyjskiego.

W lutym 1918 walczył w szeregach 3. kompanii 6 pułku strzelców polskich. Po rozwiązaniu I Korpusu Polskiego przedostał się na północ Rosji. Od lipca 1918 walczył w szeregach polskiego Oddziału Dźwińskiego pod dowództwem ówczesnego kapitana Mariana Sołodkowskiego. Następnie objął dowództwo nad tym oddziałem i 22 grudnia 1918 na jego czele przybył do Archangielska. Tam został odznaczony „Orderem Wybitnej Służby” przez brytyjskiego generała podporucznika Edmunda Ironside, głównodowodzącego wojskami sprzymierzonymi w północnej Rosji „za świetne zachowanie się w boju”. W Archangielsku dowodzony przez niego oddział liczący 4 oficerów, 2 podoficerów i 21 żołnierzy został wcielony do Oddziału Wojska Polskiego w północnej Rosji, który był częścią Armii Polskiej we Francji[1].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Przydzielony do 8 pułku piechoty Legionów w Lublinie i służył w tej jednostce w stopniu podporucznika. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej Armii gen. Hallera. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”[2].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgowej Szkole Podoficerów Nr I, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 21 pułk piechoty w Warszawie[3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 285. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 21 pułk piechoty[4]. W 1923 pełnił służbę w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku piechoty we Włocławku[5]. W 1924 pełnił służbę w 14 pułku piechoty[6].

Z dniem 20 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 15 batalionu granicznego w Ludwikowie[7]. 1 grudnia 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 82. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W 1926 pełnił funkcję dowódcy 20 batalionu granicznego w Nowych Święcianach.

7 grudnia 1926 został przeniesiony z KOP do 83 pułku Strzelców Poleskich w Kobryniu, do dyspozycji dowódcy pułku[9]. W maju maja 1927 otrzymał przeniesienie do 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko dowódcy III batalionu detaszowanego w Łunińcu[10][11]. W 1930 została opublikowana jego praca zatytułowana Zarys historji wojennej 84-go pułku piechoty. 28 stycznia 1931 został przeniesiony do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[12][13]. Z dniem 1 października 1932 został przeniesiony z Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie do 57 pułku piechoty wielkopolskiej w Poznaniu na stanowisko kwatermistrza[14]. 31 sierpnia 1935 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Małkinia na stanowisko komendanta[15]. 1 września 1938 dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Małkinia, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. W 1939 w dalszym ciągu pełnił służbę na tym stanowisku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził sformowanym przez siebie w Małkini batalionem piechoty „Wilk” w ramach Dywizji Kawalerii „Zaza”. 4 października 1939 został ranny w okolicach miejscowości Czarna. Trafił do niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny i odzyskaniu wolności osiadł w Sopocie. Tam zmarł 30 marca 1968.

Jego żoną była Bronisława z domu Szubska.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 211, 457, 475.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 32 z 25 sierpnia 1920, poz. 789.
  3. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 84, 943 tu podano, że urodził się 22 września 1896.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 42.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 164, 406, 1510.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 156, 350.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 75 z 21 lipca 1925 roku, s. 397.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 734.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 52 z 7 grudnia 1926 roku, s. 428.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 146.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98, 175.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 10.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 802.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 415.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 110.
  16. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 373.
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 11 grudnia 1922, s. 905.
  20. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Wilczyński_(oficer)&oldid=74835329”