Augustyn Łosiński
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1867 |
| Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 1937 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup diecezjalny kielecki | |
| Okres sprawowania |
1910–1937 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
24 kwietnia 1892 |
| Nominacja biskupia |
7 kwietnia 1910 |
| Sakra biskupia |
5 czerwca 1910 |
| Data konsekracji |
5 czerwca 1910 | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||
| |||||||||||
| |||||||||||
Augustyn Łosiński (ur. 8 stycznia 1867 w Krzywniszkach koło Mohylewa, zm. 30 kwietnia 1937) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny kielecki w latach 1910–1937.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Gimnazjum ukończył w Dyneburgu. Uczęszczał do seminarium w Petersburgu i podjął studia w tamtejszej Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej. 24 kwietnia 1892 przyjął w Petersburgu święcenia kapłańskie. Był profesorem, ojcem duchownym i rektorem seminarium duchownego oraz kanonikiem kapituły katedralnej w Petersburgu. 7 kwietnia 1910 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji kieleckiej. Sakrę biskupią przyjął 5 czerwca 1910 w Petersburgu z rąk bp. Stefana Denisewicza, a ingres do katedry kieleckiej odbył 29 czerwca 1910. Ustanowił nowy podział administracyjny diecezji, erygował wiele nowych parafii, w 1924 reaktywował kolegiatę w Wiślicy. Erygował muzeum, założył „Przegląd Diecezjalny”, w 1927 przeprowadził w Kielcach I synod diecezjalny. Wspierał działalność wydawniczą, szkolnictwo katolickie i działalność charytatywną. Za jego rządów w 1925 diecezja została włączona do metropolii krakowskiej.
Przeciwnik ruchu ludowego, szczególnie ostro zwalczał zaraniarzy[1]. W poglądach politycznych reprezentował zdecydowany konserwatyzm. Sympatyk Narodowej Demokracji[2]. Po 1918 był zdecydowanym przeciwnikiem Józefa Piłsudskiego. Jego postawa po śmierci Piłsudskiego stała się przyczyną ostrego konfliktu między państwem polskim a Stolicą Apostolską. Nie wywiesił wtedy flag żałobnych, a tylko flagi państwowe bez oznak żałoby, a także odmówił żądaniu władz bicia w dzwony kościelne. Wówczas członkowie Związku Legionistów i innych organizacji prorządowych weszli samowolnie na dzwonnicę katedry i zaczęli bić w dzwony. Biskup wysłał ludzi, którzy usiłowali temu przeszkodzić, ale bezskutecznie, po czym doszło do zamieszek. Podburzony tłum usiłował wedrzeć się do rezydencji biskupa, co zostało udaremnione dzięki interwencji policji[3]. W maju 1935 minister Józef Beck zażądał od papieża Piusa XI odwołania Łosińskiego. Konflikt zakończył się dopiero wraz ze śmiercią biskupa.
Konsekrował biskupa pomocniczego kieleckiego Franciszka Sonika (1936)[4]. Był współkonsekratorem w czasie sakry biskupa pomocniczego łuckiego i żytomierskiego Longina Żarnowieckiego (1910), biskupów sandomierskich: diecezjalnego Mariana Józefa Ryxa (1910) i pomocniczego Pawła Kubickiego (1918) oraz biskupa diecezjalnego częstochowskiego Teodora Kubiny (1926)[5].
Pochowany został w krypcie kieleckiej bazyliki[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ T. Domański, Postawy społeczno-polityczne duchowieństwa diecezji kieleckiej w latach 1864–1914. TKN Kielce 2008, s. 189-204.
- ↑ A. Kołodziejczyk, Ruch ludowy a Kościół rzymskokatolicki w latach II Rzeczypospolitej. Warszawa 2002, s. 122.
- ↑ „Gazeta Lwowska”, nr 111/1935, s. 4.
- ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy Kościoła kieleckiego (1805/1882–2007). „Kieleckie Studia Teologiczne”. T. 7 (2008). s. 260. ISSN 1730-072X. [dostęp 2017-08-18].
- ↑ Augustyn Łosiński. catholic-hiearachy.org. [dostęp 2019-03-24]. (ang.).
- ↑ Krypta. [dostęp 2018-05-18].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Augustyn Łosiński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-06-18] (ang.).
- Augustyn Łosiński, [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny, Instytut Historii PAN/Filmoteka Narodowa – Instytut Audiowizualny [dostęp 2022-12-20].
- Grzegorz Liebrecht, Działalność filantropijna biskupa kieleckiego Augustyna Łosińskiego w latach 1910–1937, „Studia Muzealno-Historyczne”, t. I, Kielce: Muzeum Historii Kielc, 2009, s. 55–77, ISSN 2080-2420 [dostęp 2023-03-21].