107 mm działo bezodrzutowe B-11

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z B-11)
B-11
Ilustracja
B-11 w Muzeum Batey ha-Osef
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Rodzaj

działo bezodrzutowe

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

107 mm

Donośność

6650 m

Prędkość pocz. pocisku

400 m/s (BK-883)
375 m/s (O-883A)

Długość

3560 mm (marszowa)

Masa

305 kg (bojowa)

Kąt ostrzału

-10° do 45° (w pionie)
35° (w poziomie)

Szybkostrzelność

5 strz/min

Obsługa

4 osoby

Prędkość marszowa

do 60 km/h

B-11radzieckie działo bezodrzutowe.

Działo B-11 zostało skonstruowane w latach 50. Miało gładkościenną lufę zamocowaną na trójnogu. Do trójnogu były zamocowane koła. Lufa zakończona była zamkiem z dwiema dyszami zapewniającą bezodrzutowość broni. Z lewej strony lufy zamocowany był celownik optyczny PBO-4 służący do strzelania na wprost i ogniem pośrednim i zapasowy celownik mechaniczny. Na mniejsze odległości działo może być przetaczane przez obsługę lub przenoszone po rozłożeniu na trzy zespoły (lufa, trójnóg i koła), na większe holowana za samochodem ciężarowym (np. ZiŁ-151) lub terenowym (np. GAZ-69)

Z armaty B-11 można było wystrzeliwać stabilizowane brzechwowo pociski kumulacyjne i odłamkowe. Przeznaczone było do zwalczania celów opancerzonych, umocnień i siły żywej.

Działo B-11 było używane przez armie krajów Układu Warszawskiego, w tym przez Wojsko Polskie, Wietnamu Północnego, Vietcong, a także państwa Bliskiego Wschodu. Działo było produkowane w Chinach. Od lat 70. wycofywane z uzbrojenia.

Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]

Obecni użytkownicy

Byli użytkownicy

Amunicja[edytuj | edytuj kod]

  • BK-883 – nabój z pociskiem HEAT-FS (kumulacyjny, stabilizowany brzechwowo). Masa naboju 12,5 kg, pocisku 7,51 kg. Pocisk zawiera 1,006 kg heksogenu. Zapalnik GK-2 PIBD. Przebijalność pancerza 381 mm RHA.
  • O-883A – nabój z pociskiem HE (odłamkowym). Masa naboju 13,5 kg. Pocisk elaborowany 2,1 kg amatolu 80/20. Zapalnik GK-2. Prędkość początkowa 375 m/s. Donośność ogniem pośrednim do 6650 m, bezpośrednim 1300 m.


Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • J.I.H. Owen: Brassey's Infantry weapons of the world. London: Brasey's Naval and Shipping Annual Ltd, 1975. ISBN 0-904609-01-4.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.