Bolesław Pylak

Bolesław Pylak

Bolesław Pylak (2007)
In Te Domine speravi Tobie, Panie, zaufałem
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1921 Łopiennik Górny
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 2019 Lublin
Biskup diecezjalny lubelski
Okres sprawowania	1975–1997 (od 1992 arcybiskup metropolita)
Biskup pomocniczy lubelski
Okres sprawowania	1966–1975
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	29 czerwca 1948
Nominacja biskupia	14 marca 1966
Sakra biskupia	29 maja 1966
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	29 maja 1966
Miejscowość	Lublin
Miejsce	katedra św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty
Konsekrator	Piotr Kałwa
Współkonsekratorzy	Ignacy Tokarczuk Jan Mazur
Konsekrowani biskupi Zygmunt Kamiński 30 listopada 1975 Piotr Hemperek 30 maja 1982
Współkonsekrowani biskupi Edmund Ilcewicz 15 maja 1969 Stanisław Stefanek 24 sierpnia 1980 Jan Śrutwa 1 września 1984 Ryszard Karpiński 28 września 1985 Wacław Świerzawski 28 kwietnia 1992 Mieczysław Cisło 2 lutego 1998 Artur Miziński 30 maja 2004

Bolesław Pylak (ur. 20 sierpnia 1921 w Łopienniku Górnym, zm. 6 czerwca 2019 w Lublinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy lubelski w latach 1966–1975, biskup diecezjalny lubelski w latach 1975–1997 (od 1992 arcybiskup metropolita lubelski), od 1997 arcybiskup senior archidiecezji lubelskiej.

Życiorys

Urodził się 20 sierpnia 1921 w Łopienniku Górnym. Do momentu rozpoczęcia II wojny światowej uczył się w gimnazjum i liceum w Tarnowskich Górach. W trakcie okupacji niemieckiej, zabezpieczając się przed przymusowym wywiezieniem na roboty do Niemiec, pracował w gospodarstwie rolnym swego ojca, który był plantatorem tytoniu. Później był zatrudniony w Urzędzie Gminy w Łopienniku. Od 1941 był żołnierzem Batalionów Chłopskich (pseudonim „Kalina”). W 1943 uzyskał konspiracyjną maturę.

W latach 1943–1948 studiował w lubelskim Wyższym Seminarium Duchownym. Po zakończeniu okupacji w 1944 rozpoczął również studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył w 1948 z tytułem magistra teologii. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 czerwca 1948 w Lublinie Stefan Wyszyński, biskup diecezjalny lubelski. W latach 1949–1953 odbył studia specjalistyczne na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Ukończył je ze stopniem doktora teologii dogmatycznej na podstawie dysertacji Kościół – Mistyczne Ciało Chrystusa. Projekt „Konstytucji dogmatycznej” na Soborze Watykańskim. W 1959–1960 uzupełniał wiedzę na studiach specjalistycznych we Francji, Belgii i Włoszech. Habilitację w zakresie teologii dogmatycznej uzyskał w 1969 także na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie rozprawy Eucharystia sakramentem jedności Mistycznego Ciała Jezusa Chrystusa. Koncepcja teologiczna św. Tomasza z Akwinu.

W latach 1948–1949 pracował jako wikariusz w parafii św. Jana Chrzciciela w Nałęczowie i prefekt tamtejszych szkół. Następnie w latach 1950–1951 był duszpasterzem w parafiach Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kłodnicy i Wszystkich Świętych w Depułtyczach. W 1959 został kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej w Lublinie. W 1966 objął w niej funkcję dziekana.

W 1952 został zatrudniony przy Katedrze Dogmatyki na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, najpierw na stanowisku młodszego asystenta, a następnie adiunkta. W 1978 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1987 profesorem zwyczajnym teologii. Pracę na uniwersytecie zakończył w 1994. W 1952 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. W latach 1958–1966 sprawował urząd wicerektora tego seminarium.

14 marca 1966 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji lubelskiej ze stolicą tytularną Midica. O nominacji poinformował go prymas Polski pismem z dnia 4 kwietnia 1966. Święcenia biskupie otrzymał 29 maja 1966 w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie. Udzielił mu ich biskup diecezjalny lubelski Piotr Kałwa, któremu towarzyszyli Ignacy Tokarczuk, biskup diecezjalny przemyski, i Jan Mazur, biskup pomocniczy lubelski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In Te Domine speravi” (Tobie, Panie, zaufałem). W latach 1966–1975 sprawował w diecezji urząd wikariusza generalnego. W kurii biskupiej był przewodniczącym Wydziału Nauki Chrześcijańskiej, a także członkiem Rady Budowy i Odbudowy Obiektów Sakralnych oraz Consilium Vigilantiae. Po śmierci biskupa Piotra Kałwy, od 19 lipca 1974 do 9 czerwca 1975, zarządzał diecezją w charakterze wikariusza kapitulnego.

9 czerwca 1975 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej, o czym został powiadomiony pismem prymasa Polski z dnia 14 czerwca 1975. 23 czerwca 1975 kanonicznie objął diecezję, natomiast 20 lipca 1975 odbył ingres do katedry lubelskiej. 25 marca 1992 w związku z ustanowieniem metropolii lubelskiej został wyniesiony do godności arcybiskupa metropolity lubelskiego. 29 czerwca 1992 otrzymał w bazylice św. Piotra w Rzymie paliusz metropolitarny. Jako biskup diecezjalny lubelski sprawował urząd wielkiego kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1977 zarządził II synod diecezjalny. W 1993 ustanowił kapitułę kolegiacką przy kościele pokatedralnym Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chełmie. Utworzył katolicką rozgłośnię radiową i diecezjalne wydawnictwo. Erygował 142 parafie, za jego rządów wybudowano 401 kościołów i kaplic. W 1987 gościł w Lublinie papieża Jana Pawła II. 14 czerwca 1997 Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity lubelskiego.

W Episkopacie Polski był członkiem Rady Głównej. Należał także do Rady Naukowej, Komisji ds. KUL i Komisji Maryjnej. Konsekrował biskupów pomocniczych lubelskich: Zygmunta Kamińskiego (1975) i Piotra Hemperka (1982). Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych lubelskich: Edmunda Ilcewicza (1969), Jana Śrutwy (1984), Ryszarda Karpińskiego (1985), Mieczysława Cisły (1997) i Artura Mizińskiego (2004), a także biskupa pomocniczego szczecińsko-kamieńskiego Stanisława Stefanka (1980) i biskupa diecezjalnego sandomierskiego Wacława Świerzawskiego (1992).

Zajmował się radiestezją, uznając, że to jego zainteresowanie nie stoi w sprzeczności z katolicyzmem.

Zmarł 6 czerwca 2019 w Lublinie. 11 czerwca 2019 został pochowany w krypcie archikatedry lubelskiej.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 1997 został honorowym obywatelem Lublina.

W 2006 miało miejsce uroczyste odnowienie jego doktoratu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 2007 otrzymał Medal za zasługi dla Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

W 1986 został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej, w 1989 Krzyżem Batalionów Chłopskich, a w 2017 pamiątkowym medalem „Obrońcy Ojczyzny 1939–45”.

W 2005 został członkiem honorowym Ogólnopolskiego Cechu Bioenergoterapeutów i Radiestetów.

Linki zewnętrzne

• Nota biograficzna Bolesława Pylaka na stronie archidiecezji lubelskiej. [dostęp 2017-07-11].
• Nota biograficzna Bolesława Pylaka na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [dostęp 2010-11-14].
• Bolesław Pylak na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-20].
• Bolesław Pylak [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14]  (ang.).