Dieter Bohlen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Dieter Bohlen
Ilustracja
Dieter Bohlen (2014)
Imię i nazwisko Dieter Günther Bohlen[1][2]
Pseudonim Steve Benson[3], Ryan Simmons[4]
Data i miejsce urodzenia 7 lutego 1954[1]
Berne[1]
Instrumenty gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe
Gatunki eurodisco, pop, eurodance, nowa fala, synth pop, rock
Zawód producent muzyczny
Aktywność od 1978
Wydawnictwo Sony BMG
Powiązania Eric Styx (Erika Sauerland)[5], Modern Talking, Thomas Anders, C.C. Catch, Blue System, Chris Norman, Bonnie Tyler, Deutschland sucht den Superstar, The Teens[6]
Współpracownicy
Luis Rodríguez, Thorsten Brötzmann, Axel Breitung, Jeo Mezei, Lalo Titenkov (producenci), Rolf Köhler, Michael Scholz, Detlef Wiedeke, Birger Corleis, Billy King, Christoph Leis-Bendorff, Nino De Angelo (chórki)
Zespoły
Monza, Sunday, Modern Talking, Blue System
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Dieter Günther Bohlen[7] (ur. 7 lutego 1954 w Berne) – niemiecki muzyk, kompozytor, wokalista i producent muzyczny[8]. Znany przede wszystkim jako założyciel i członek duetu Modern Talking, śpiewającego w języku angielskim, a także założyciel zespołu Blue System (również śpiewającego wyłącznie po angielsku). Z wykształcenia jest ekonomistą[9].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata 70. – 1984[edytuj | edytuj kod]

Dieter Bohlen z Sunday, 1981

Urodził się w Berne jako syn Hansa Bohlena, właściciela spółki budownictwa drogowego 'Hans Bohlen engineering GmbH Oldenburg’, i Edith Bohlen[10]. Dieter ukończył studia w zakresie zarządzania i przez jakiś czas pracował w firmie ojca[10].

Muzyką zajmował się od dziecka. Mając 15 lat założył swoją pierwszą grupę muzyczną Mayfair, która wykonywała kompozycje The Beatles. Jej pierwszy występ w sali parafialnej był absolutnym rozczarowaniem[10]. Chociaż sprzedano ponad 300 biletów, ale koncert został odwołany po pięciu minutach[10]. Dieter ostatecznie zdecyduje się grać utwory Deep Purple i Uriah Heep[10].

W połowie lat 70. koncertował z grupami Da Capo, Aorta i Mayfar. W 1978 roku wydał dwa single z grupą Monza. W 1979 podpisał profesjonalny kompozytorsko-producencki kontrakt z hamburskim wydawnictwem Intersong[8]. Produkował piosenki dla niemieckich artystów oraz wydawał solowe single jako Steve Benson[3], występował też w grupie Sunday. Jego największym przebojem z tego okresu jest „Hale, Hey Louise” w wykonaniu Ricky’ego Kinga.

Lata 1984–1997[edytuj | edytuj kod]

W 1984 wraz Thomasem Andersem założył zespół Modern Talking, z którym odniósł międzynarodowy sukces[9][11]. W tym samym czasie komponował i produkował też płyty dla takich artystów jak C.C. Catch[12][13] czy Chris Norman[14]. W 1987 działalność Modern Talking została zawieszona, a Dieter założył własną grupę Blue System[15]. W 1989 stworzył płytę ze ścieżką dźwiękową do serialu telewizji ZDF „Rivalen der Rennbahn”, która rozeszła się w ponad milionowym nakładzie. W 1991 nagrał utwór It's All Over w duecie z Dionne Warwick i wydał go pod szyldem zespołu Blue System. W tym samym roku rozpoczął trwającą do 1994 roku i obfitującą w sukcesy współpracę z Bonnie Tyler. W 1997 wydany został ostatni album Blue System, Here I Am.

Lata 1998–2003[edytuj | edytuj kod]

Na początku 1998 wraz z Thomas Andersem reaktywowali Modern Talking i wydali zawierający remiksy starych przebojów album Back for Good[9], który na całym świecie znalazł 10 milionów nabywców. Do 2003 nagrał z Modern Talking jeszcze 5 albumów, po czym definitywnie zakończył działalność grupy poprzestając na 12 albumach zespołu. W tym samym czasie zaangażował się w niemiecką edycję programu „Idol” (Deutschland sucht den Superstar). Płyty produkowane przez Dietera dla jego uczestników rozchodziły się w platynowych nakładach, rozwinięta została też współpraca ze zwycięzcą Alexandrem Klawsem oraz finalistą Danielem Küblböckiem. Planowana była współpraca także z drugą w programie Juliette Schoppmann, jednak po jej odmowie Dieter z sukcesami komponował i produkował dla Yvonne Catterfeld.

Po 2004 r.[edytuj | edytuj kod]

W 2004 roku wydane zostały ostatnie płyty tych wykonawców z premierowym materiałem od Dietera. W 2005 roku była przerwa w działalności muzycznej i czas większego zaangażowania w życie rodzinne, przyjaciółka Estefania Küster (ostatecznie rozstali się w sierpniu 2006) urodziła Dieterowi syna Maurice’a Cassiana.
W 2006 roku telewizja RTL zdecydowała się na emisję kreskówki opartej na biografii Dietera o tytule Dieter – Der Film, a sam Dieter równolegle wydał pierwszy album podpisany własnym nazwiskiem. 24 listopada Dieter wystąpił podczas festiwalu Diskoteka-80 w Moskwie, wykonując trzy utwory Blue System oraz miks największych przebojów Modern Talking. Obecnie zajmuje się komponowaniem i produkcją piosenek, współpracując z wywodzącym się z Deutschland sucht den Superstar niemieckim wokalistą Markiem Medlockiem oraz zasiada w jury niemieckiej edycji programu Das Supertalent znanej w Polsce jako Mam Talent.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Pierwszą żoną Dietera Bohlena była Erika Sauerland w latach 1983–1994. Dwa lata później w 1996 ożenił się po raz drugi z Veroną Feldbusch, z którą rozwiódł się po miesiącu małżeństwa[16]. W 2005 zawarł trzecie małżeństwo z Estefanią Küster[17]. Ponadto też był nieoficjalnie związany z Brigitte Nielsen, Nadją Abd el Farrag, Anną König, a od 2006 z Fatmą Cariną Walz. Ma sześcioro dzieci.

Muzyka[edytuj | edytuj kod]

Artyści, współpracujący z Dieterem Bohlenem[edytuj | edytuj kod]

  1. Al Martino
  2. Andrea Berg
  3. Bonnie Tyler
  4. C.C. Catch
  5. Chris Norman
  6. Die Wildecker Herzbuben
  7. Engelbert Humperdinck
  8. Errol Brown
  9. Geff Harrison / Richie West
  10. Les McKeown
  11. Mark Medlock
  12. Mary Roos
  13. Millane Fernandez
  14. Nino de Angelo
  15. Peter Alexander
  16. Ricky King
  17. Roger Whittaker
  18. Roland Kaiser
  19. Roy Black
  20. Smokie
  21. Thomas Anders
  22. Yvonne Catterfeld
  23. Thomas Godoj

Muzyczne projekty Dietera Bohlena[edytuj | edytuj kod]

  1. Monza 1978
  2. Marcel Mardello 1980
  3. David Bernhardt 1980
  4. Mac Mono Crew 1980
  5. Steve Benson 1980-1981
  6. Sunday 1981
  7. Ryan Simmons 1984-1985
  8. Modern Talking 1984-1987, 1998-2003
  9. Blue System 1987-1997
  10. Countdown G.T.O. 1989-1991

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Dieter Bohlen w bazie IMDb (ang.)
  2. ↑ Dieter Bohlen w bazie Filmweb
  3. ↑ a b Steve Benson w Discogs.com (ang.)
  4. ↑ Ryan Simmons w Discogs.com (ang.)
  5. ↑ Eric Styx w Discogs.com (ang.)
  6. ↑ The Teens w Discogs.com (ang.)
  7. ↑ Dieter Bohlen (ang.). Listal. [dostęp 2017-07-14].
  8. ↑ a b Dieter Bohlen w Discogs.com (ang.)
  9. ↑ a b c Jason Ankeny: Dieter Bohlen Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2016-06-12].
  10. ↑ a b c d e Dieter Bohlen (cz.). ČSFD.cz. [dostęp 2017-07-14].
  11. ↑ Die Mega Hits (niem.). Fördeflüsterer. [dostęp 2017-07-14].
  12. ↑ C.C. Catch w Discogs.com (ang.)
  13. ↑ Yuri German: C.C. Catch Biography (ang.). AllMusic. [dostęp 2016-06-12].
  14. ↑ Chris Norman w Discogs.com (ang.)
  15. ↑ Blue System w Discogs.com (ang.)
  16. ↑ Verona Feldbusch w bazie Notable Names Database (ang.)
  17. ↑ Dieter Bohlen wird 60 (niem.). Die Welt. [dostęp 2016-06-12].
p • d • e
Modern Talking.svg Modern Talking
Albumy Moderntalking.jpg
Single
p • d • e
Blue System.svg Blue System
Albumy Dieter Bohlen.jpg
Single
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dieter_Bohlen&oldid=60318042”