Przejdź do zawartości

Dromopoda

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dromopoda
Shultz, 1990
Ilustracja
Zaleszczotek
Ilustracja
Kosarz Hadrobunus grandis
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Podtyp

szczękoczułkopodobne

Nadgromada

szczękoczułkowce

Gromada

pajęczaki

(bez rangi) Dromopoda

Dromopodatakson stawonogów z gromady pajęczaków, obejmujący skorpiony, kosarze, zaleszczotki i solfugi.

Dromopoda wyróżniają się odnóżami ze stawami między udem a rzepką oraz między rzepką a goleniem zaopatrzonymi w mięśnie prostowniki i o specyficznej budowie, np. łączenie uda i rzepki jest poprzecznie dwukłykciowe, łączenie rzepki i goleni jest formy uproszczonej dwukłyciowej. Ponadto uda drugiej i trzeciej pary odnóży są, oprócz solfug, niepodzielone. Z wyjątkiem solfug przez karapaks biegnie poprzeczna bruzda odpowiadająca granicy między tergitami pierwotnych segmentów prosomy. Wszystkie grupy mają specyficzne narządy przedgębowe, u skorpionów i kosarzy jest to stomoteka[1], a u zaleszczotków i solfug rostrosoma[2].

Takson ten został wprowadzony w 1990 roku Jeffreya W. Shultza. W wynikach jego analizy filogenetycznej Dromopoda zajęły siostrzaną pozycję względem pozostałych pajęczaków, zgrupowanych w kladzie Micrura. W obrębie Dromopoda zaleszczotki i solfugi tworzyły klad Haplocnemata, który tworzył wraz ze skorpionami klad Novogenuata, podczas gdy kosarze miały pozycję bazalną[1]. Monofiletyzm Dromopoda, Novogenuata i Haplocnemata rozpoznany został również w wynikach W.C. Wheelera i Cheryl Hayashi z 1998[3] oraz Gonzalo Giribeta i innych z 2002[4]. Analiza J.W. Shultza z 2007 również rozpoznała Dromopoda, jednak jako grupę siostrzaną dla Haplocnemata wskazała nierozpoznawany we wcześniejszych analizach klad Stomothecata (skorpiony i kosarze)[2]. Monofiletyzmowi Dromopoda oraz Haplocnemata przeczą natomiast wyniki nowszych analiz filogenetycznych: Mirosławy Dabert i innych z 2010 (roztocze difiletyczne; Acariformes siostrzane dla solfug, a Parasitiformes dla zaleszczotków)[5], Almira Pepato i innych z 2010 (Acariformes siostrzane dla solfug, tworzące z nimi Poecilophysidea)[6], A. Pepato i Pavla Klimova z 2015 (również monofiletyczne Poecilophysidea)[7], Russella Garwooda i Jasona Dunlopa z 2014 (solfugi zajmują pozycję siostrzaną dla Acariformes)[8] oraz Jesúsa Ballesterosa i Prashanta Sharmy z 2019 (zaleszczotki w pozycji siostrzanej dla Acariformes)[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x. 
  2. a b Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007. 
  3. W.C. Wheeler, C.Y.Hayashi. The phylogeny of the extant chelicerate orders. „Cladistics”. 14, s. 173–192, 1998. 
  4. G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002. 
  5. Mirosława Dabert, Wojciech Witaliński, Andrzej Kaźmierski, Ziemowit Olszanowsk. Molecular phylogeny of acariform mites (Acari, Arachnida): Strong conflict between phylogenetic signal and long-branch attraction artifacts. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 56 (1), s. 222-41, 2010. DOI: 10.1016/j.ympev.2009.12.020. 
  6. Almir R Pepato, Carlos E.F. da Rocha, Jason A Dunlop. Phylogenetic position of the acariform mites: sensitivity to homology assessment under total evidence. „BMC Evolutionary Biology”. 10 (235), 2010. 
  7. A.R. Pepato, P.B. Klimov. Origin and higher-level diversification of acariform mites – evidence from nuclear ribosomal genes, extensive taxon sampling, and secondary structure alignment. „BMC Evolutionary Biology”. 15, s. 178, 2015. 
  8. Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641. 
  9. Jesús A. Ballesteros, Prashant P. Sharma. A Critical Appraisal of the Placement of Xiphosura (Chelicerata) with Account of Known Sources of Phylogenetic Error. „Systematic Biology”. 68 (6), s. 896-917, 2019. DOI: 10.1093/sysbio/syz011.