Poecilophysidea
| Poecilophysidea | |
| Cambridge, 1876 | |
 Solfuga | |
 Roztocz Aceria anthocoptes | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Nadgromada | |
| Gromada | |
| (bez rangi) | Poecilophysidea |
Poecilophysidea – takson stawonogów z gromady pajęczaków, obejmujący Acariformes i solfugi.
Pajęczaki te mają zredukowany dosiebny człon szczękoczułków oraz stykające się pośrodkowo biodra odnóży krocznych. Samce cechują się obecnością w jądrach odrębnych rejonów wydzielniczych i gametotwórczych, których produkty uchodzą do wspólnego światła. Plemniki charakteryzują się zanikiem błony jądrowej[1].
Nazwę Poecilophysidea wprowadził w 1876 roku Octavius Pickard-Cambridge, opisując pod nią nowy rząd pajęczaków, podobny roztoczom i solfugom[2]. Współcześnie jego przedstawiciele klasyfikowani są w rodzinie roztoczy Rhagidiidae, jednak różni autorzy wspominali o ich podobieństwie do solfug, a sama nazwa rodzaju Rhagidia jest zdrobnieniem od Rhax, rodzaju solfug[1]. Autorzy z końca XX i początku XXI wieku rozpoznawali często jako grupę siostrzaną roztoczy kapturce, łącząc je z nimi w klad Acaromorpha[3][4][5], podczas gdy solfugi umieszczali często jako siostrzane dla zaleszczotków, łącząc je z nimi w klad Haplocnemata[6][3][7][4][8][5]. Nowsze analizy filogenetyczne wykorzystujące dane molekularne okazały się przeczyć tym poglądom. Roztocze często rozpoznawane są jako difiletyczne lub parafiletyczne, a spośród ich grup Acariiformes jawią się jako siostrzane dla solfug. Takie wyniki otrzymano w analizach Mirosławy Dabert i innych z 2010[9], Almira Pepato i innych z 2010[1], A. Pepato i Pavla Klimova z 2015[10] oraz Russella Garwooda i Jasona Dunlopa z 2014[11]. Nazwę Poecilophysidea w nowym sensie, dla kladu obejmującego Acariiformes i solfugi, wprowadzili Almir Pepato, Carlos da Rocha i Jason A. Dunlop w 2010, w uznaniu dla rozpoznanego przez Cambridge’a podobieństwa między nimi[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Almir R Pepato, Carlos E.F. da Rocha, Jason A Dunlop. Phylogenetic position of the acariform mites: sensitivity to homology assessment under total evidence. „BMC Evolutionary Biology”. 10 (235), 2010.
- ↑ O.P. Cambridge. On a new order and some new genera of Arachnida from Kerguelen's Land. „Proc. Zool. Soc. Lond.”, s. 258-265, 1876.
- ↑ a b P. Weygoldt, H.F. Paulus. Untersuchungen zur Morphologie, Taxonomie und Phylogenie der Chelicerata. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 17, s. 85– 116, 177–200, 1979.
- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x.
- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007.
- ↑ L. van der Hammen: An introduction to comparative arachnology. Leiden: SPB Academic Publishing, 1989.
- ↑ W.C. Wheeler, C.Y.Hayashi. The phylogeny of the extant chelicerate orders. „Cladistics”. 14, s. 173–192, 1998.
- ↑ G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002.
- ↑ Mirosława Dabert, Wojciech Witaliński, Andrzej Kaźmierski, Ziemowit Olszanowski. Molecular phylogeny of acariform mites (Acari, Arachnida): Strong conflict between phylogenetic signal and long-branch attraction artifacts. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 56 (1), s. 222-41, 2010. DOI: 10.1016/j.ympev.2009.12.020.
- ↑ A.R. Pepato, P.B. Klimov. Origin and higher-level diversification of acariform mites – evidence from nuclear ribosomal genes, extensive taxon sampling, and secondary structure alignment. „BMC Evolutionary Biology”. 15, s. 178, 2015.
- ↑ Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641.