Micrura
| Micrura | |||
| Hansen et Sørensen, 1904 | |||
 Pająk Gasteracantha cancriformis | |||
 Roztocz Aceria anthocoptes | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| (bez rangi) | Micrura | ||
| Synonimy | |||
| |||
Micrura – takson stawonogów z gromady pajęczaków, obejmujący pająki, roztocze, kapturce, rozłupnogłowce, głaszczkochody, biczykoodwłokowce i tępoodwłokowce.
Charakterystycznymi cechami tych pajęczaków są: obecność tritosternum, umiejscowienie ujść gruczołów biodrowych przy odnóżach pierwszej pary, brak endytów na biodrach odnóży krocznych oraz słabo zesklerotyzowane lub całkiem zanikłe przydatki segmentów opistosomy od czwartego do szóstego. Ponadto ich pierwotny plan budowy obejmować miałby obecność pygidium oraz plemniki o jądrach ze związanymi z nimi mikrotubulami[1].
Takson ten został wprowadzony w 1904 roku przez Hansa Jacoba Hansena i Williama Emila Sørensena pod nazwą Arachnida micrura[2]. Nie został on rozpoznany w analizach Ludwig van der Hammena z 1977 i 1989[3] ani Petera Weygoldta i Hannesa Paulusa z 1979[4]. W 1990 Jeffrey Shultz wykorzystał tę nazwę dla szerszego, bo obejmującego też roztocze taksonu, który w wynikach jego analizy filogenetycznej jawił się jako grupa siostrzana pozostałych pajęczaków, zgrupowanych w kladzie Dromopoda. Według tej analizy Micrura dzieliły się na dwie grupy: Acaromorpha (roztocze i kapturce) oraz Megoperculata (Tetrapulmonata i głaszczkochody)[1]. Tak definiowane Micrura rozpoznane zostały też w analizach W.C. Wheelera i Cheryl Hayashi z 1998[5] oraz Gonzalo Giribeta i innych w 2002[6]. Monofiletyzmowi Micrura przeczą natomiast wyniki nowszych analiz filogenetycznych: Shultza z 2007[7], Mirosławy Dabert i innych z 2010[8], Almira Pepato i innych z 2010[9], Almira Pepato i Pavla Klimova z 2015[10], Russella Garwooda i Jasona Dunlopa z 2014[11] oraz Jesúsa Ballesterosa i Prashanta Sharmy z 2019[12].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x.
- ↑ Hans Jacob Hansen, William Emil Sørensen: On Two Orders of Arachnida. Oxford: Cambridge University Press, 1904.
- ↑ L. van der Hammen: An introduction to comparative arachnology. Leiden: SPB Academic Publishing, 1989.
- ↑ P. Weygoldt, H.F. Paulus. Untersuchungen zur Morphologie, Taxonomie und Phylogenie der Chelicerata. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 17, s. 85– 116, 177–200, 1979.
- ↑ W.C. Wheeler, C.Y.Hayashi. The phylogeny of the extant chelicerate orders. „Cladistics”. 14, s. 173–192, 1998.
- ↑ G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002.
- ↑ Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007.
- ↑ Mirosława Dabert, Wojciech Witaliński, Andrzej Kaźmierski, Ziemowit Olszanowsk. Molecular phylogeny of acariform mites (Acari, Arachnida): Strong conflict between phylogenetic signal and long-branch attraction artifacts. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 56 (1), s. 222-41, 2010. DOI: 10.1016/j.ympev.2009.12.020.
- ↑ Almir R Pepato, Carlos E.F. da Rocha, Jason A Dunlop. Phylogenetic position of the acariform mites: sensitivity to homology assessment under total evidence. „BMC Evolutionary Biology”. 10 (235), 2010.
- ↑ A.R. Pepato, P.B. Klimov. Origin and higher-level diversification of acariform mites – evidence from nuclear ribosomal genes, extensive taxon sampling, and secondary structure alignment. „BMC Evolutionary Biology”. 15, s. 178, 2015.
- ↑ Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641.
- ↑ Jesús A. Ballesteros, Prashant P. Sharma. A Critical Appraisal of the Placement of Xiphosura (Chelicerata) with Account of Known Sources of Phylogenetic Error. „Systematic Biology”. 68 (6), s. 896-917, 2019. DOI: 10.1093/sysbio/syz011.