Acaromorpha
| Acaromorpha | |||
| Dubinin, 1957 | |||
 Kapturzec Cryptocellus goodnighti | |||
 Roztocz Aceria anthocoptes | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| (bez rangi) | Micrura | ||
| (bez rangi) | Acaromorpha | ||
| Synonimy | |||
| |||
Acaromorpha – takson stawonogów z gromady pajęczaków, obejmujący roztocze i kapturce.
Charakterystycznymi cechami tych pajęczaków są: zlanie się wszystkich zwojów nerwowych segmentów ciała od trzeciego włącznie w jedną masę okołoprzełykową, brak zamózgowej części gardzieli, brak brzusznego mięśnia rozwieracza gardzieli (łac. musculus pharyngealis sternalis), szerokie zrośnięcie się bioder nogogłaszczków w częściach pośrodkowych oraz odnóża krocze o stawie między rzepką a golenią w formie dwukłykciowego zawiasu. Ponadto zarówno u roztoczy jak i kapturców spotyka się rozwój metamorficzny z sześcionogimi stadiami larwalnymi i ośmionogimi stadiami nimfalnymi[1].
Takson ten został wprowadzony w 1957 roku przez Wsiewołoda Dubinina[2]. W pracy Ludwig van der Hammena z 1977 roztocze zostały rozbite na dwie gromady i tylko dręcze (Anactinotrichida) łączone były z kapturcami (gromada Cryptognomae), podczas gdy roztocze właściwe (Actinotrichida) łączono z rozłupnogłowcami (gromada Epimerata)[3]. Acaromorpha rozpoznane zostały w analizie Petera Weygoldta i Hannesa Paulusa z 1979 pod nazwą Acarinomorpha[4], jak również w analizach Jeffreya Shultza z 1990 i z 2007[5][1]. Monofiletyzmowi Acaromorpha przeczą natomiast wyniki analiz Gonzalo Giribeta i innych w 2002 (roztocza z bazalną pozycją wśród Micrura)[6], Mirosławy Dabert i innych z 2010 (roztocze difiletyczne; roztocze właściwe siostrzane dla solfug, a dręcze dla zaleszczotków)[7], Almira Pepato i innych z 2010 (kapturce siostrzane dla Tetrapulmonata; roztocze właściwe siostrzane dla solfug, tworzące z nimi Poecilophysidea)[8], A. Pepato i P.B. Klimowa z 2015 (monofiletyczne Poecilophysidea, siostrzane dla dręczy)[9], Russella Garwooda i Jasona Dunlopa z 2014 (roztocza difiletyczne, tworzące klad z kapturcami i solfugami)[10] oraz Jesúsa Ballesterosa i Prashanta Sharmy z 2019 (roztocza difiletyczne i najbliższe zaleszczotkom)[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jeffrey W. Shultz. A phylogenetic analysis of the arachnid orders based on morphological characters. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 150, s. 221 – 265, 2007.
- ↑ Wsiewołod Borysewicz Dubinin. New system of superclass Chelicerata. „Bull. Soc. Mosc. Erp. Nat.”. 62, s. 25-33, 1957.
- ↑ L. van der Hammen: An introduction to comparative arachnology. Leiden: SPB Academic Publishing, 1989.
- ↑ P. Weygoldt, H.F. Paulus. Untersuchungen zur Morphologie, Taxonomie und Phylogenie der Chelicerata. „Zeitschrift für Zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 17, s. 85– 116, 177–200, 1979.
- ↑ Jeffrey W. Shultz. Evolutionary morphology and phylogeny of Arachnida. „Cladistics”. 6 (1), s. 1–38, 1990. DOI: 10.1111/j.1096-0031.1990.tb00523.x.
- ↑ G. Giribet, G.D. Edgecombe, W.C. Wheeler, C. Babbit. Phylogeny and systematic position of Opiliones: a combined analysis of chelicerate relationships using morphological and molecular data. „Cladistics”. 18, s. 5–70, 2002.
- ↑ Mirosława Dabert, Wojciech Witaliński, Andrzej Kaźmierski, Ziemowit Olszanowsk. Molecular phylogeny of acariform mites (Acari, Arachnida): Strong conflict between phylogenetic signal and long-branch attraction artifacts. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 56 (1), s. 222-41, 2010. DOI: 10.1016/j.ympev.2009.12.020.
- ↑ Almir R Pepato, Carlos E.F. da Rocha, Jason A Dunlop. Phylogenetic position of the acariform mites: sensitivity to homology assessment under total evidence. „BMC Evolutionary Biology”. 10 (235), 2010.
- ↑ A.R. Pepato, P.B. Klimov. Origin and higher-level diversification of acariform mites – evidence from nuclear ribosomal genes, extensive taxon sampling, and secondary structure alignment. „BMC Evolutionary Biology”. 15, s. 178, 2015.
- ↑ Russell J. Garwood, Jason A. Dunlop. Three-dimensional reconstruction and the phylogeny of extinct chelicerate orders. „PeerJ”. 2 (e641), 2014. DOI: 10.7717/peerj.641.
- ↑ Jesús A. Ballesteros, Prashant P. Sharma. A Critical Appraisal of the Placement of Xiphosura (Chelicerata) with Account of Known Sources of Phylogenetic Error. „Systematic Biology”. 68 (6), s. 896-917, 2019. DOI: 10.1093/sysbio/syz011.