Edward Jarociński

Edward Jarociński
	pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1879 ; Pułtusk, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń, RFSRR, ZSRR
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Jednostki	8 Pułk Strzelców; 8 Pułk Strzelców Polskich; I Brygada
Stanowiska	lekarz batalionu; starszy lekarz pułku; szef sanitarny brygady
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Edward Jarociński (ur. 9 listopada 1879 w Pułtusku, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – doktor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka Edwarda Józefa (1850–1925) i Władysławy Józefy z Wyrzyków (1860–1885)^[1]. W 1899, po ukończeniu gimnazjum w Suwałkach, rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1904 uzyskał dyplom lekarski.

W 1914, w stopniu kapitana lekarza, został zmobilizowany do Armii Imperium Rosyjskiego. W latach 1914–1917, w czasie I wojny światowej, walczył jako lekarz batalionu, a następnie starszy lekarz 8 pułku strzelców. Od 1917 służył w I Korpusie Polskim w Rosji na stanowisku starszego lekarza 8 pułku strzelców polskich. W maju 1918, po demobilizacji korpusu, powrócił do Warszawy, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej oraz objął stanowisko lekarza garnizonu i szefa sanitarnego I Brygady.

W 1920 pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 11. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy i przydzielony do 1 batalionu sanitarnego w Warszawie^[2]^[3]. W 1934 jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał na ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III i posiadał przydział mobilizacyjny do kadry zapasowej 1 Szpitala Okręgowego w Warszawie^[4]. W 1936 mieszkał w Warszawie na Placu Kazimierza Wielkiego 8^[5]. Żonaty z Zofią Anną z Hofferów, z którą miał syna Zbigniewa Michała (1906–1940).

W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Do niewoli trafił również jego syn Zbigniew Michał, podporucznik rezerwy artylerii. Obaj przebywali w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 zostali zamordowani przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebani. Od 28 lipca 2000 spoczywają na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Edward był spokrewniony z braćmi: Leonardem Jarocińskim, pułkownikiem lekarzem, szefem sanitarnym Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu i Bohdanem Jarocińskim, doktorem praw, komandorem porucznikiem.
↑ Rocznik oficerski 1923, s. 1128, 1212.
↑ Rocznik oficerski 1924, s. 1021, 1095.
↑ Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 301, 737.
↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ..., s. 1283.
↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924.
Rocznik oficerski rezerw 1934.
Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Marka Tarczyńskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Warszawa 2000, ISBN 83-905590-7-2.
Janina Sitko-Rzeszut, Pro memoria. Edward Jarociński, Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 2 (140), Warszawa 1992, s. 336-337.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] Edward był spokrewniony z braćmi: Leonardem Jarocińskim, pułkownikiem lekarzem, szefem sanitarnym Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu i Bohdanem Jarocińskim, doktorem praw, komandorem porucznikiem.

[2] Rocznik oficerski 1923, s. 1128, 1212.

[3] Rocznik oficerski 1924, s. 1021, 1095.

[4] Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 301, 737.

[5] Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ..., s. 1283.

[6] M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]