Extreme Rules (2011)
| Motyw muzyczny |
„Justice” – Rev Theory | |||
|---|---|---|---|---|
| Informacje | ||||
| Promocja | ||||
| Brandy | ||||
| Data |
1 maja 2011 | |||
| Widownia |
10 000 | |||
| Hala | ||||
| Miejsce | ||||
| Gale WWE Network – chronologicznie | ||||
| ||||
| Gale pay-per-view – chronologicznie | ||||
| ||||
Extreme Rules (2011) – trzecia gala wrestlingu z cyklu Extreme Rules wyprodukowana przez federację WWE dla zawodników z brandów Raw i SmackDown. Odbyła się 1 maja 2011 w St. Pete Times Forum w Tampie w stanie Floryda.
Było to pierwsze wydarzenie WWE PPV, które odbyło się w Tampie od czasu Survivor Series w 2000 roku. Była to także ostatnie Extreme Rules zorganizowane w ramach pierwszego podziału na brandy, który zakończyo się w sierpniu, ale został przywrócone w lipcu 2016 roku. Było to także pierwsze PPV firmy promowane pod skróconą nazwą handlową WWE, ponieważ po WrestleManii XXVII w poprzednim miesiącu firma zaprzestała używania pełnej nazwy World Wrestling Entertainment, mimo że nadal jest to oficjalna nazwa firmy.
Koncepcja Extreme Rules polega na tym, że w trakcie wydarzenia mają miejsce różne walki hardcore. Na kartę wydarzenia złożyło się osiem walk, z czego siedem odbyło się w stypulacji hardcorowej, a przed transmisją na żywo odbył się jeden dark match. W walce wieczoru John Cena pokonał obrońcę tytułu The Miza i Johna Morrisona w Triple Threat Steel Cage matchu i zdobył WWE Championship Raw. W innych promowanych walkach Christian pokonał Alberto Del Rio w ladder matchu, aby wygrać zwakowane World Heavyweight Championship SmackDown, Kofi Kingston pokonał Sheamusa w tables matchu, aby wygrać United States Championship SmackDown, a w walce otwierającej Randy Orton pokonał CM Punka w Last Man Standing matchu. Było to także drugie wydarzenie Extreme Rules, po inauguracyjnym wydarzeniu w 2009 roku, w którym nie odbył się tytułowy Extreme Rules match. Godnym uwagi był także debiut w WWE Kharmy, wcześniej znanej jako Awesome Kong w Total Nonstop Action Wrestling.
Wydarzenie zakupiono w systemie pay-per-view 209 000 razy, co oznacza wzrost w porównaniu z zeszłoroczną imprezą, która wyniosła 182 000 zakupów.
Produkcja[edytuj | edytuj kod]
Tło[edytuj | edytuj kod]
Extreme Rules to coroczne gimmickowe pay-per-view (PPV) wyprodukowane przez WWE od 2009 roku - w kwietniu 2011 roku promocja przestała działać pod pełną nazwą World Wrestling Entertainment. Koncepcja programu jest taka, że wydarzenie obejmuje różne walki rozgrywane na zasadach hardkorowych i zazwyczaj obejmuje jedną walkę Extreme Rules. Nieistniejąca już promocja Extreme Championship Wrestling, którą WWE przejęło w 2003 roku, pierwotnie używała terminu „extreme rules” do opisania regulaminu wszystkich swoich meczów; WWE przyjęło ten termin i od tego czasu używa go zamiast „hardcore match” lub „hardcore rules”. Extreme Rules 2011 była trzecią galą w chronologii Extreme Rules, w której uczestniczyli zapaśnicy brandów Raw i SmackDown. Odbyła się 1 maja 2011 roku w St. Pete Times Forum w Tampie na Florydzie.
Rywalizacje[edytuj | edytuj kod]
Royal Rumble oferowało walki profesjonalnego wrestlingu z udziałem wrestlerów należących do brandów Raw i SmackDown. Wyreżyserowane rywalizacje (storyline’y) były kreowane podczas cotygodniowych gal Raw i SmackDown. Wrestlerzy są przedstawieni jako heele (negatywni, źli zawodnicy i najczęściej wrogowie publiki) i face’owie (pozytywni, dobrzy i najczęściej ulubieńcy publiki), którzy rywalizują pomiędzy sobą w seriach walk mających budować napięcie. Kulminacją rywalizacji jest walka wrestlerska lub ich seria[1][2].
Wyniki walk[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Wyniki | Stypulacje | Czas |
|---|---|---|---|
| 1D | Sin Cara pokonał Tysona Kidda | Singles match | – |
| 2 | Randy Orton pokonał CM Punka | Last Man Standing match | 20:06 |
| 3 | Kofi Kingston pokonał Sheamusa (c) | Tables match o WWE United States Championship | 9:09 |
| 4 | Michael Cole i Jack Swagger pokonali Jerry'ego „The King” Lawlera i Jima Rossa | Country Whipping match | 7:04 |
| 5 | Rey Mysterio pokonał Cody'ego Rhodesa | Falls Count Anywhere match | 20:06 |
| 6 | Layla pokonała Michelle McCool | No Disqualification, No Countout Loser Leaves WWE match | 5:24 |
| 7 | Christian pokonał Alberto Del Rio | Ladder match o zwakowane World Heavyweight Championship | 21:05 |
| 8 | Big Show i Kane (c) pokonali The Corre (Wade'a Barretta i Ezekiela Jacksona) | Lumberjack match o WWE Tag Team Championship | 20:06 |
| 9 | John Cena pokonał The Miza (c) i John Morrisona | Triple Threat Steel Cage match o WWE Championship | 19:50 |
| (c) – mistrz/mistrzyni przed walką D – walka była dark matchem (nietransmitowana w TV)
| |||
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ed Grabianowski: How Pro Wrestling Works. [w:] HowStuffWorks, Inc. [on-line]. Discovery Communications. [dostęp 2012-03-05].
- ↑ Live & Televised Entertainment. WWE. [dostęp 2012-03-21].