Feliks Kopeć

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Kopeć
Ilustracja
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

9 września 1895
Brańsk, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
prawdop. Moskwa, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Krechowieckich
27 Pułk Ułanów
1 Pułk Kawalerii KOP
Grupa Kawalerii „Chełm”

Stanowiska

kwatermistrz pułku
Inspektor Północnej Grupy Szwadronów KOP
dowódca pułku kawalerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
wyprawa kijowska (1920)
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka pamiątkowa 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich

Feliks Kopeć (ur. 9 września 1895 w Brańsku[a], zm. wiosną 1940) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i Kamili. Ukończył Szkołę Zgromadzenia Kupców w Wilnie, maturę uzyskał w 1915 roku w Korpusie Kadetów w Piotrogrodzie. Wstąpił do Dywizjonu Ułanów Polskich. 24 lipca 1917 brał udział w bitwie pod Krechowcami. Po rozformowaniu I Korpusu Polskiego w maju 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w Kijowie. Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie.

Po odzyskaniu niepodległości wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Zweryfikowany do stopnia porucznika kawalerii. Przydzielony do macierzystego 1 pułku Ułanów Krechowieckich, wraz z którym brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym podczas wyprawy kijowskiej 1920. Za udział w wojnie otrzymał Order Virtuti Militari. Po wojnie awansowany do stopnia majora kawalerii. W marcu otrzymał przeniesienie z 1 puł do 27 pułku ułanów w Nieświeżu na stanowisko kwatermistrza[2]. W czerwcu 1933 roku został przeniesiony do 25 pułku Ułanów Wielkopolskich w Prużanie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[3]. W 1936 roku został awansowany na podpułkownika w korpusie oficerów kawalerii.

Od 1938 był Inspektorem Północnej Grupy Szwadronów KOP w Wilnie[4][b]. W marcu 1939 roku został dowódcą ćwiczebnego pułku kawalerii KOP, który następnie został przeformowany w 1 pułk kawalerii KOP. Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej. Stanął na czele tzw. pułku kawalerii płk. Kopcia, który wszedł w skład improwizowanej Grupy Kawalerii „Chełm”. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. Był osadzony w obozie w Starobielsku[5]. W 1940 został zamordowany przez NKWD w ramach zbrodni katyńskiej. Jego nazwisko nie zostało opublikowane w Księdze Cmentarnej wykazujących jeńców starobielskich, następnie rozstrzelanych i pochowanych na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[6]. Feliks Kopeć miał zostać zamordowany w Moskwie[7].

Miał syna Józefa i córkę Wandę.[potrzebny przypis]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, 20 października 2010 został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Feliksa Kopcia przy Zespół Szkół Publicznych w Bolesławcu[8]. Posadzenia Dębu dokonał syn podpułkownika, Józef.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W styczniu 1931 roku minister spraw wojskowych „na podstawie protokolarnego stwierdzenia przez komisję oficerską 1 puł. sprostował datę i miejsce urodzenia mjr. Kopcia Feliksa 1 puł. z «ur. 16 sierpnia 1894 roku w Wilnie» na «ur. 9 września 1895 roku w Brańsku (Rosja)»”[1].
  2. ↑ Pułkownik Feliks Kopeć w czasie służby w KOP pozostawał w ewidencji macierzystego 27 pułku ułanów[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 44.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 134.
  4. ↑ a b Oficerowie 27. Pułku Ułanów im. króla Stefana Batorego rozstrzelani przez NKWD w 1940 roku. kawaleriaochotnicza.pl. [dostęp 2015-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 kwietnia 2015)].
  5. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 316. ISBN 83-7001-294-9.
  6. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. s. 241. [dostęp 2015-04-03].
  7. ↑ Feliks Kopeć. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-04-03].
  8. ↑ Dęby Pamięci w Bolesławcu. swpfg.pl. [dostęp 2015-04-03].
  9. ↑ Rocznik oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 601, 682. [dostęp 2015-06-03].
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Medalu Niepodległości (M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249).
  11. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża i Medalu Niepodległości. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 29, 11 listopada 1937. 
  12. ↑ Rocznik oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 543, 604. [dostęp 2015-06-03].
  13. ↑ Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 6285/22 G.M.I. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 11, s. 347).
  14. ↑ M.P. z 1926 r. nr 5, poz. 13 „za zasługi położone na polu organizacji armji”.
  15. ↑ a b Rocznik oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 290, 347. [dostęp 2015-06-03].
  16. ↑ a b Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Kopeć&oldid=72242415”