Feliks Libert

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Bernard Libert
major dyplomowany major dyplomowany
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1899
Łódź

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1950
Londyn

Przebieg służby
Lata służby

1914–1930

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 pułk piechoty Legionów
31 pułk piechoty
54 pułk piechoty
20 Dywizja Piechoty
Armia „Poznań”

Stanowiska

szef kompanii
oficer gospodarczy
adiutant batalionu
dowódca kompanii
dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Feliks Bernard Libert (ur. 18 stycznia 1899 w Łodzi, zm. 3 listopada 1950 w Londynie) – major dyplomowany Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Waleriana i Marii z Widerskich. W Łodzi od 1908 do 1915 był uczniem 7 klasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców. Następnie również w rodzinnym mieście uczęszczał na kursy dokształceniowe, które odbywały się w prywatnej szkole inż. Barszczewskiego. Był członkiem tajnego skautingu[1]. 2 maja 1915 wstąpił do 2 pułku strzelców I Brygady Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego., z którym walczył na froncie do 15 października 1915. Podczas walk został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką. Po opuszczenia szpitala, do 15 marca 1916 w Piotrkowie Trybunalskim był w dyspozycji dowództwa tamtejszego garnizonu[1]. Następnie z 8 kompanią 5 pułku piechoty Legionów wyjechał na front, pełniąc w nim służbę do 17 lipca 1917. Przebywając w Łodzi został aresztowany, a następnie przewieziony do Warszawy, gdzie trafił do aresztu, a później transportowany do obozu dla internowanych w Szczypiornie. Podczas transportowania zbiegł i ukrywał się w rodzinnym mieście pracując w POW na stanowisku komendanta sekcji, a następnie plutonu[1].

13 listopada 1918 oddelegowano go do pełnienia obowiązków zastępcy komendanta Obwodu VI Ziemi Kaliskiej. Kiedy POW wcielono do Wojska Polskiego otrzymał przydział do 31 pułku piechoty na stanowisko szefa 6 kompanii[1]. 21 czerwca 1919 wyruszył z pułkiem na front w Galicji Wschodniej walcząc tam z wojskami ukraińskimi pod Krzywczem, Germakówką oraz Zalesiem. 10 września został przydzielony w Dowództwie Okręgu Generalnego IV w Łodzi do Oddziału II Informacyjnego, gdzie również zdał egzaminy dojrzałości w zakresie szkoły średniej. Tam również został awansowany na stopień podporucznika[1]. 21 stycznia 1920 powrócił na front do macierzystego pułku. Od 14 czerwca przebywał w szpitalu, a 12 lipca powrócił do pułku i objął w 5 kompanii stanowisko młodszego oficera. Walczył z pułkiem pod Cichą Wolą, Kuzkami, Buszkami i Łysowem[1]. W dniu 3 sierpnia został w II batalionie oficerem gospodarczym, z którym brał udział w Bitwie Warszawskiej, podczas której walczył pod Radzyminem, a następnie uczestniczył w wypadzie na Wyszków kończąc szlak bojowy w bitwie toczonej od 11 do 13 września pod Sokalem. Od 14 listopada 1920 do 14 lipca 1922 pełnił obowiązki adiutanta II batalionu[1]. Po zakończeniu wojny do 1 września 1923 zajmował w pułku różne stanowiska. W okresie od 7 stycznia do 2 maja 1925 był słuchaczem IX Kursu Wyszkolenia Młodszych Oficerów Piechoty. Po powrocie do pułku został wyznaczony na stanowisko oficera instrukcyjnego przysposobienia wojskowego, a 24 września 1927 został dowódcą 8 kompanii[2]. W 1932 był absolwentem XI promocji w Wyższej Szkoły Wojennej. 1 listopada 1932 otrzymał skierowanie do Wojskowego Biura Historycznego, w którym przebywał do wybuchu wojny. W roku 1935 w 54 pułku piechoty odbył staż na stanowisku dowódcy batalionu. W WBH otrzymał awans na stopień majora dyplomowanego ze starszeństwem z 1 stycznia 1936[2].

W marcu 1939 jako oficer sztabu służył w dowództwie 20 Dywizji Piechoty, a następnie Armii „Poznań”. Po bitwie nad Bzurą z częścią rozbitej armii przedostał się do Warszawy, gdzie brał udział w jej obronie będąc w sztabie gen. Tadeusza Kutrzeby. Po kapitulacji przebywał w obozie jenieckim w Königstein, a później w oflagu VII A Murnau[2]. Po wyzwoleniu służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a kiedy został zdemobilizowany zamieszkał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Instytucie Historycznym im. Gen. Władysława Sikorskiego z siedzibą w Londynie[2]. Pośmiertnie został mianowany podpułkownikiem[3].

Zmarł 3 listopada 1950, a 9 listopada pochowany na cmentarzu St. Mary's Cemetery, Kensal Green (kwatera 20/4-26735)[4] w Londynie[2].

Od 29 marca 1924 był żonaty z Marianną z domu Asik i mieli córkę Bożenę[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Kowalski 2001 ↓, s. 200.
  2. ↑ a b c d e Kowalski 2001 ↓, s. 201.
  3. ↑ a b c Kowalski 2001 ↓, s. 202.
  4. ↑ M.J. Minakowski Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [Dostęp 2021.05.05]
  5. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  6. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zdzisław Kowalski: Wojna polsko-bolszewicka na łamach polskich fachowych periodyków wojskowych. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2001, s. 200–202. ISBN 83-7174-856-6.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Libert&oldid=69045802”