Fencyklidyna została zsyntetyzowana w 1956 roku w amerykańskim przedsiębiorstwie farmaceutycznym Parke-Davis, do stosowania jako anestetyk podawany drogą dożylną. W latach 60. zaczęła być wykorzystywana jako narkotyk. W takim użyciu jest przyjmowana w formie doustnej, dożylnie, donosowo, lub – najczęściej – przez palenie[3].
Działanie farmakologiczne fencyklidyny polega na blokowaniu otwartego kanału receptora NMDA, co skutkuje silniejszą depolaryzacją neuronu[9].
Efekty działania fencyklidyny są bardzo zróżnicowane i zależne od wielu czynników. Niewielka ilość środka może wywołać uczucie oziębłości i obojętności wobec otoczenia bądź poczucie siły i niewrażliwość. Ponadto może spowodować odrętwienie i zakłócenie mowy oraz uniemożliwić koordynację ruchów. Większe dawki mogą spowodować silną depersonalizację i konfuzję, delirium, trudności lub całkowite uniemożliwienie poruszania się.
↑Stephen A.S.A.MaistoStephen A.S.A., MarkM.GalizioMarkM., Gerard JosephG.J.ConnorsGerard JosephG.J., Drug Use and Abuse, Thompson Wadsworth, 2004, ISBN 0-15-508517-4.
↑S.S.KapurS.S., P.P.SeemanP.P., NMDA receptor antagonists ketamine and PCP have direct effects on the dopamine D2 and serotonin 5-HT2 receptors—implications for models of schizophrenia, „Molecular Psychiatry”, 7 (8), 2002, s. 837–844, DOI: 10.1038/sj.mp.4001093, PMID: 12232776(ang.).
