Flawian (patriarcha Konstantynopola)

Flawian
Φλαβιανός
	Patriarcha Konstantynopola
Kraj działania	Cesarstwo Bizantyńskie
Data urodzenia	IV wiek
Data i miejsce śmierci	449 ; Hypaipa w Lidii
	Patriarcha Konstantynopola
Okres sprawowania	446–449
Wyznanie	chrześcijaństwo
Kościół	Konstantynopolitański
Sakra biskupia	do 446
Wybór patriarchy	446
	Multimedia w Wikimedia Commons

Flawian, gr. Φλαβιανός (zm. 449 w Hypaipie) – patriarcha konstantynopolitański (446–449), wyznawca (cs. Swiatitiel Fławian ispowiednik, patriarch Konstantinopolskij), święty Kościoła prawosławnego i katolickiego^[1].

Hagiografia[edytuj | edytuj kod]

Od bardzo wczesnych lat poświęcił się służbie Bogu. Przez pewien czas był proboszczem soboru Mądrości Bożej (Sofijskim) w Konstantynopolu. W 446 r. wybrano go patriarchą konstantynopolitańskim.

Flawian był gorliwym i oddanym obrońcą czystości wiary chrześcijańskiej. Sprawując urząd patriarchy popadł w konflikt z cesarskim urzędnikiem Chryzatem, który spodziewał się, że za udzielone biskupowi poparcie otrzyma kosztowny prezent. Nie doczekawszy się podarunku swymi intrygami próbował go usunąć. Na synodzie zwołanym przez Flawiana w 448 r. z powodu głoszenia błędnej nauki o Chrystusie z urzędu opata odwołano Eutychesa, ojca chrzestnego Chryzata. Eutyches odwołał się do Rzymu. W odpowiedzi papież Leon skierował list do Flawiana, w którym wyłożył doktrynę ortodoksji.

Celem omówienia spornej kwestii cesarz Teodozjusz II zwołał w 449 r. w Efezie sobór, jak się później okazało bardzo burzliwy. Przewodniczył mu patriarcha Aleksandrii Dioskur. Dioskur poparł Eutychesa, a Flawiana odwołano z urzędu. Został potraktowany bardzo okrutnie. Najpierw żołnierze cesarscy pobili go, a następnie wtrącili do więzienia w Hypaipa w Lidii. Tam po trzech dniach zmarł. Z tego też powodu otrzymał tytuł wyznawcy. Na soborze tym (nazwanym później zbójeckim) starły się dwie frakcje: diofizytów i monofizytów. Flawian reprezentował tę pierwszą. Podstawą sporu między Flawianem a monofizytami była różnica w postrzeganiu natury Jezusa. Monofizyci uważali, że Jezus miał jedną, boską naturę, zaś Flawian oponował, twierdząc, że zbawiciel świata był wewnętrznie podzielony na boski i ludzki pierwiastek.

Na soborze w Chalcedonie w 451 r. patriarcha Flawian został zrehabilitowany. W tym samym roku św. Pulcheria sprowadziła jego prochy do Konstantynopola.

Kult[edytuj | edytuj kod]

Jego wspomnienie liturgiczne w Cerkwi prawosławnej obchodzone jest 18 lutego/3 marca^[a], tj. 3 marca (lub 2 marca w latach przestępnych) według kalendarza gregoriańskiego. W Kościele katolickim 18 lutego.

W ikonografii święty przedstawiany jest jako brodaty mężczyzna w biskupich szatach, prawą ręką błogosławi, w lewej trzyma Ewangelię.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ podwójne datowanie

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ILG - Czytelnia: 18 lutego - św. Flawian. brewiarz.pl. [dostęp 2023-02-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Biogram świętego Flawiana na www.cerkiew.pl, oprac. Jarosław Charkiewicz
Philip Jenkins, Wojny w imieniu Jezusa, Warszawa, Bellona, 2011 ISBN 978-83-11-11965-9.

[2] wójne datowanie

[1] ILG - Czytelnia: 18 lutego - św. Flawian. brewiarz.pl. [dostęp 2023-02-24].

[1]

[a]

Biskupi Bizancjum do 337	Andrzej Apostoł (przed 38) Stachys (38–54) Onezym (54–68) Polikarp I (71–89) Plutarch (89–105) Sedecjon (105–114) Diogenes (114–129) Eleuteriusz (129–136) Feliks (136–141) Polikarp II (141–144) Atenodor (144–148) Euzois (148–154) Wawrzyniec (154–166) Alipiusz (166–169) Pertinaks (169–187) Olimpian (187–198) Marek I (198–211) Filadelfus (211–217) Cyriak I (217–230) Kastyn (230–237) Eugeniusz I (237–242) Tytus (242–272) Domecjusz (272–284) Rufin I (284–293) Probus (293–306) Metrofan (306–314) Aleksander (314–337)
Arcybiskupi Konstantynopola do 458	Paweł I (337–339, 342, 346–351) Euzebiusz z Nikomedii (339–341) Macedoniusz I (342–346, 351–360) Eudoksjusz z Antiochii (360–370) Demofil (370–379) Ewagriusz (379) Grzegorz z Nazjanzu (379–381) Maksym I Cynik (381) Nektariusz (381–397) Jan Chryzostom (398–404) Arsacjusz z Tarsu (404–405) Attyk (406–425) Syzyniusz I (426–427) Nestoriusz (428–431) Maksymian (431–434) Proklos (434–446) Flawian (446–449) Anatoliusz (449–458)
Patriarchowie ekumeniczni do 1054	Gennadiusz I (458–471) Akacjusz (471–488) Frawitas (488–489) Eufemiusz (489–495) Macedoniusz II (496–511) Tymoteusz I (511–518) Jan II Kapadocki (518–520) Epifaniusz (520–535) Antym I (535–536) Menas (536–552) Eutychiusz (552–565, 577–582) Jan III Scholastyk (565–577) Jan IV Postnik (582–595) Cyriak II (596–606) Tomasz I (607–610) Sergiusz I (610–638) Pyrrus I (638–641, 654) Paweł II (642–653) Piotr (654–666) Tomasz II (667–669) Jan V (669–675) Konstantyn I (675–677) Teodor I (677–679, 686–687) Jerzy I (679–686) Paweł III (688–693) Kallinik I (693–705) Cyrus (705–712) Jan VI (712–715) German I (715–730) Anastazy (730–754) Konstantyn II (754–766) Nicetas I (766–780) Paweł IV (780–784) Tarazjusz (784–806) Nicefor I (806–815) Teodot I Kassiteras (815–821) Antoni I Kassimates (821–836) Jan VII Gramatyk (836–843) Metody I (843–847) Ignacy I (847–858, 867–877) Focjusz I Wielki (858–867, 877–886) Stefan I (886–893) Antoni II Kauleas (893–901) Mikołaj I Mistyk (901–907, 912–925) Eutymiusz I Synkellos (907–912) Stefan II z Amasei (925–928) Tryfon (928–931) Teofilakt (933–956) Polieuktos (956–970) Bazyli I Skamandrenos (970–974) Antoni III Studyta (974–979) Mikołaj II Chryzoberges (984–992) Syzyniusz II (996–998) Sergiusz II (1001–1019) Eustacjusz (1019–1025) Aleksy I Studyta (1025–1043) Michał I Cerulariusz (1043–1058)