German Masters 2012

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
German Masters
2011 2012 2013
Ilustracja
Liczba uczestników

40

Miejsce

Niemcy Berlin Tempodrom, Berlin

Zwycięzca

Anglia Ronnie O’Sullivan

II miejsce

Szkocja Stephen Maguire

Najwyższy break

130 Szkocja Stephen Maguire 147 Anglia Mike Dunn (kwalifikacje)

Zwycięzca turnieju – Ronnie O’Sullivan wraz z pucharem za tytuł German Masters

German Masters 2012 − czwarty rankingowy turniej snookerowy w sezonie 2011/2012. Odbył się w dniach 15 lutego 2012 roku. Miejscem rozegrania była ponownie hala Berlin Tempodrom w stolicy Niemiec.

W kwalifikacjach do turnieju Anglik Mike Dunn wbił swojego pierwszego w karierze breaka maksymalnego w meczu z Kurtem Maflinem.

Obrońcą tytułu był Walijczyk Mark Williams.

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

Zwycięzca: 50 000 €
Finalista: 30 000 €
1/2 finału: 15 000 €
1/4 finału: 9000 €
ostatnia 16: 6000 €
ostatnia 32: 3750 €
ostatnia 48: 1500 €

Najwyższy break: 2000 €

Łączna pula nagród: 280 000 €

Zawodnicy[edytuj | edytuj kod]

Zawodnicy rozstawieni[edytuj | edytuj kod]

  1. Walia Mark Williams (obrońca tytułu)
  2. Szkocja John Higgins
  3. Anglia Mark Selby
  4. Australia Neil Robertson
  5. Ding Junhui
  6. Anglia Shaun Murphy
  7. Anglia Ali Carter
  8. Anglia Judd Trump
  1. Szkocja Stephen Maguire
  2. Szkocja Graeme Dott
  3. Anglia Stuart Bingham
  4. Irlandia Północna Mark Allen
  5. Anglia Stephen Lee
  6. Anglia Ronnie O’Sullivan
  7. Walia Matthew Stevens
  8. Anglia Martin Gould

Zawodnicy nierozstawieni[edytuj | edytuj kod]

W nawiasie podano miejsce w oficjalnym rankingu po UK Championship:

Runda dzikich kart[edytuj | edytuj kod]

Runda dzikich kart została rozegrana podczas pierwszego dnia turnieju, czyli 1 lutego.

Mecz Wynik
WC1 Irlandia Ken Doherty 5 – 1 Niemcy Patrick Einsle
WC2 Anglia Adrian Gunnell 5 – 3 Belgia Peter Bullen
WC3 Yu Delu 5 – 3 Anglia Chris Norbury
WC4 Anglia Mike Dunn 3 – 5 Anglia Craig Steadman
WC5 Liu Song 5 – 0 Turcja Soner Sari
WC6 Tajlandia James Wattana w/o–w/d Holandia Mario Wehrmann
WC7 Anglia Paul Davison 5 – 2 Polska Krzysztof Wróbel
WC8 Anglia Tom Ford 5 – 1 Irlandia Philip Arnold

Drabinka turniejowa[edytuj | edytuj kod]

  Pierwsza Runda (Do 9 frame’ów) Druga Runda (Do 9 frame’ów) Ćwierćfinały (Do 9 frame’ów) Półfinały (Do 11 frame’ów) Finał (Do 17 frame’ów)
                                               
Walia  Mark Williams 5  
Irlandia  Ken Doherty 0  
  Walia  Mark Williams 5  
  Anglia  Stuart Bingham 2  
Anglia  Stuart Bingham 5
Anglia  Peter Ebdon 3  
  Walia  Mark Williams 3  
  Anglia  Stephen Lee 5  
Anglia  Stephen Lee 5  
Anglia  Adrian Gunnell 2  
  Anglia  Stephen Lee 5
   Yu Delu 2  
 Ding Junhui 3
 Yu Delu 5  
  Anglia  Stephen Lee 4  
  Anglia  Ronnie O’Sullivan 6  
Anglia  Ali Carter 4  
Anglia  Joe Perry 5  
  Anglia  Joe Perry 1
  Anglia  Ronnie O’Sullivan 5  
Anglia  Ronnie O’Sullivan 5
Anglia  Andrew Higginson 4  
  Anglia  Ronnie O’Sullivan 5
  Walia  Matthew Stevens 3  
Walia  Matthew Stevens 5  
Anglia  Craig Steadman 1  
  Walia  Matthew Stevens 5
  Australia  Neil Robertson 1  
Australia  Neil Robertson 5
Szkocja  Marcus Campbell 2  
Anglia  Ronnie O’Sullivan 9
Szkocja  Stephen Maguire 7
Anglia  Mark Selby 5  
 Liu Song 0  
  Anglia  Mark Selby 5  
  Szkocja  Graeme Dott 3  
Szkocja  Graeme Dott 5
Tajlandia  James Wattana 0  
  Anglia  Mark Selby 3  
  Anglia  Shaun Murphy 5  
Anglia  Martin Gould 1  
Anglia  Ricky Walden 5  
  Anglia  Ricky Walden 2
  Anglia  Shaun Murphy 5  
Anglia  Shaun Murphy 5
Anglia  Barry Hawkins 4  
  Anglia  Shaun Murphy 0
  Szkocja  Stephen Maguire 6  
Anglia  Judd Trump 5  
Anglia  Paul Davison 1  
  Anglia  Judd Trump 5
  Irlandia Północna  Mark Allen 2  
Irlandia Północna  Mark Allen 5
Anglia  Tom Ford 4  
  Anglia  Judd Trump 4
  Szkocja  Stephen Maguire 5  
Szkocja  Stephen Maguire 5  
Walia  Ryan Day 1  
  Szkocja  Stephen Maguire 5
  Szkocja  John Higgins 0  
Szkocja  John Higgins 5
Anglia  Mark Davis 1  

Finał[edytuj | edytuj kod]

Ronnie O’Sullivan cieszący się ze zwycięstwa w turnieju. Po lewej stronie kadru – pokonany w finale Stephen Maguire
Finał: Do 17 frame’ów
Berlin Tempodrom, Berlin, Niemcy, 5 lutego 2012. Sędzia: Szkocja Michaela Tabb
Anglia Ronnie O’Sullivan
9 – 7 Szkocja Stephen Maguire
Sesja południowa: 111–26 (111), 0–130 (130), 8-106 (106), 5-132 (128), 58–73 (O’Sullivan 58), 63–8, 20–69 (55), 75–24 (75)
Sesja wieczorna: 0-115 (69), 96-40 (96), 78-0 (54), 68-59 (Maguire 52), 94–37 (67), 75–31, 43–75 (75), 66–41
111 Najwyższy break 130
1 Breaki stupunktowe 3
6 Breaki 50-punktowe 7

Breaki stupunktowe turnieju[edytuj | edytuj kod]

Ta sekcja będzie uzupełniana w trakcie turnieju.

Snookerzysta
Breaki
Szkocja Stephen Maguire 130, 128, 106, 100
Anglia Ali Carter 129
Anglia Stuart Bingham 128
Anglia Shaun Murphy 128
Anglia Ronnie O’Sullivan 123, 111, 110
Anglia Barry Hawkins 113
Anglia Mark Selby 111, 104
Anglia Judd Trump 111
Anglia Peter Ebdon 109
Walia Mark Williams 107
Anglia Mike Dunn 102
Anglia Ricky Walden 102
Anglia Joe Perry 102
Anglia Stephen Lee 101
Anglia Tom Ford 100

Kwalifikacje[edytuj | edytuj kod]

Mecze kwalifikacyjne do turnieju odbyły się w dniach 2125 listopada 2011 roku w World Snooker Academy w Sheffield w Anglii. Wyłoniły one 16 zawodników: 8 z nich zagra od razu w głównym turnieju, natomiast 8 pozostałych zagra mecze z zawodnikami, którzy otrzymają dzikie karty.

Decydująca runda kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

Zawodnik Wynik Zawodnik
Irlandia Ken Doherty 5 – 4 Anglia Sam Craigie
Anglia Peter Ebdon 5 – 4 Anglia Jimmy White
Hongkong Marco Fu 1 – 5 Anglia Adrian Gunnell
Anglia Jamie Cope 3 – 5 Yu Delu
Anglia Joe Perry 5 – 3 Anglia Robert Milkins
Anglia Andrew Higginson 5 – 2 Walia Jamie Jones
Anglia Mark King 3 – 5 Anglia Mike Dunn
Szkocja Marcus Campbell 5 – 3 Anglia Peter Lines
Irlandia Fergal O’Brien 4 – 5 Liu Song
Szkocja Stephen Hendry 1 – 5 Tajlandia James Wattana
Anglia Ricky Walden 5 – 1 Liu Chuang
Anglia Barry Hawkins 5 – 4 Anglia Andy Hicks
Walia Dominic Dale 4 – 5 Anglia Paul Davison
Anglia Tom Ford 5 – 0 Anglia Anthony Hamilton
Walia Ryan Day 5 – 4 Szkocja Anthony McGill
Anglia Mark Davis 5 – 2 Walia Michael White

Breaki stupunktowe kwalifikacji[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]